Kim ister kimi, bilerek, isteyerek ya da düşünerek üzmeyi? Özgün, bu satırları çok sevmişti. Son beraberliğimizde bu şiirimizi defalarca okuyup ezberlemişti adeta. 'Öyle bir gün gördüm ki, çoğaldım içersinde, Kim ister kimi, Bilerek, isteyerek ya da düşünerek Üzmeyi?...Öncelikle bir şeyi düzeltmeliyim. Özgün de bunu isterdi. Babasının hep gerçekleri ve doğruları yazmasından gurur duyardı. Bedeli ne olursa olsun, gerçekler ve doğrular yazılmalı, bilinmeli.12 Mart'ta Almanya'dan 'Özgün öldü' haberi geldiğinde bu haber gazetelere 'trafik kazası - tren kazası' olarak yansıdı. Oysa Özgün, intihar etti. Oğlum intihar etti. Bir tercih kullandı. Seçimini yaptı ve ölümle yaşam rasından, 'ölümü' seçti. Seçim onun, tercih onun. Saygı duydum, duyacağız. Düşündü, taşındı ve bu kararı verdi. Trenin üzerine yürüdü. Belki karar verene kadar çok zorlu bir süreç geçirdi, yaşadı. Bilinmez. Son karar onun. Hayat onun, tercih onun. Bu bir intihara övgü ya da ölüme methiye yazısı değil. Bu 23 yaşında yaşamaktan vazgeçen, bu dünyayı terk etmek arzusunu kendi kararıyla hayata geçiren Özgün'e, O'nun bilerek, isteyerek yaptığına saygı yazısı. Ayrıca Özgün'ün bu kararıyla yani, yapmak istediğini yapmasıyla, babası ve can arkadaşı Duransel, birlikte onur duyma yazısı. Nedenini, niçinini sorgulamıyorum. Sorgulayamam. Sadece saygı duyuyorum. Bu dünyada yaşamayı, bir gün dahi yaşamayı hak etmeyen onca insan yaşarken Özgün'ün ölümü seçmesinin mesaji nedir? O mesaji kim aldı? Belki Özgün'ün de tek üzüldüğü bu olurdu. Acımızı, üzüntümüzü yazmıyorum. Yazılmaz, yazılamaz, anlatılamaz. Kimse de anlamaz. Bu gerçek. Anlamalarını da bekleyemeyiz zaten. 'Ateş düştüğü yeri yakar' sözü onun için değil mi zaten? Bir gerçek daha var ki; Özgün artık yok. İnanmak zor, ama yok. Almanya`dan dönmeyecek. Bir daha 'Nasılsın Baboo!' demeyecek. 'İyiyim oğlum, iyiyim Özmen'im' diyemeyeceğim. Gelecek hep olacak, ama; Özgün'ün geleceği, gelecek planları olmayacak. Özgün artık olmayacak.

Şimdiden Özgün'ü çok özledik!