CAN ATAKLI
Sekiz ay önce Habur Kapısı’ndan on binlerce kişinin katıldığı törenle Türkiye’ye giriş yapan ve kurulan “gezici mahkemeye” çıkarılarak serbest bırakılan PKK’lı teröristlerin bir bölümünün önceki gün tutuklanması pek çok çevrede şaşkınlıkla karşılandı.

Gazetelerde ve televizyonlardaki “Kürt açılımının bittiği” yorumlarının ağırlık noktası “Devlete bundan sonra kim, neden güvensin?” sorusuydu.

Oysa işin aslı bu değil. Biz daha aylarca devlete olan güveni, yargıdaki gariplikleri tartışırız. Olayın iktidar tarafından algılanışı farklı.

Çünkü iktidar bir “Kürt açılımı” yapmamıştı, sadece Kürt açılımı adı altında AKP oylarının yükseleceğini hesaplamıştı.

AKP’ye akıldanelik yapan maskeli faşistler, medyadaki işgalleri sayesinde boylarından çok büyük ses çıkardıkları için iktidara “Kürt sorununu da çözersen artık seni kimse tutamaz. Avrupa Birliği’ne giriyorsun, bölgede etkin güç oldun, dünya Türkiye’den söz ediyor, bunlar iyi güzel, ama bir de Kürt sorununu çözdün mü tamamdır” diyorlardı.

İktidar olaya sadece bölgesel bakınca bu görüş değer kazandı ve AKP sözde “Kürt açılımına” karar verdi.

İlk başlarda, bu girişim toplumun birçok kesiminde, hatta o güne kadar PKK terörüne “Kürtçülük” olarak bakanlarda bile bir umut yarattı.

Nereye kadar? Habur Sınır Kapısı’nda yaşanan rezalete kadar.

O gün, bizzat bir AKP’li yöneticiden duyduğum şu sözü unutmuyorum. Demişti ki “İl başkanlarının telefonlarına çıkamaz olduk. İnanılmaz bir tepki yağıyor, il başkanlarımızın bazıları partinin kapısına kilit vurup gitmişler çünkü korkuyorlar.”

Nitekim bu tepki AKP yönetimini de şoke etti. Başbakan ilk 24 saat durumun farkında olmadığı için “barış” gösterileri yaptı ama hemen ertesi gün sert açıklamalar başladı. İlk icraat olarak da Avrupa’dan gelecek kafileye izin verilmedi.

Ama artık cin çıkmıştı. AKP Kürt kozunu kullanayım derken hızla oy kaybetmeye başladı. “Zevahiri kurtarmak” adına bir süre sanki Kürt açılımının arkasında duruyormuş gibi yaptı. “Bu bir demokrasi, kardeşlik projesidir” dedi. Ama oy kaybı durdurulamayınca politika tamamen tersine döndürüldü. Mekanizma işlemeye başladı. KCK operasyonları adı altında kentlerde av başlatıldı. Son hamle olarak da Habur’daki imajı düzeltmek adına tutuklamalar için emir verildi.

İyi de, bu yeni politika AKP’ye eski oylarını tekrar kazandıracak mı? Kürt yanlışı nedeniyle partiden uzaklaşanlar geri dönecekler mi?

Bana çok geç gibi geliyor. Ünlü deyimimizdeki gibi “Takke düşünce kel görünür.” Eski oylar gelmeyeceği gibi sırf bu açılıma kanarak AKP’ye destek verenler de şimdi kaçacaklardır.

***

Beklenmedik (ya da beklenen) şeyler oluyor

Türkiye iki üç ay öncesinin Türkiye’si değil artık. Hem kamuoyu hem bu ülkenin gerçek demokratları, aydınlık insanları, üzerlerindeki ağır baskıyı, korkuyu, endişeyi yavaş yavaş üzerinden atıyor.

İktidarın, güç zehirlenmesiyle uyguladığı sindirme ve baskı politikalarına karşı direniş hızla yükseliyor. Haksızlıklara, hukuksuzluklara, demokrasi dışı uygulamalara yönelik başkaldırı giderek umut veriyor. Kısacası, daha önce de söylediğim gibi Türkiye Cumhuriyeti’nin DNA’ları harekete geçiyor. Erzincan Başsavcısı İlhan Cihaner’in “nihayet” serbest bırakılması, bu yönde katedilen yol bunun en tipik örneklerinden biri. Hastalığı kesinleşmiş bir kişiyi keyfi biçimde tutuklayan hâkimlerin tazminat ödemeye mahkûm olmaları da bunun bir parçası herhalde. İktidar, yakalandığı güç zehirlenmesinin yarattığı “Ben ne istersem o olur” mantığının hesabını vermeye başlıyor galiba.