Boğaziçi ve Fatih Sultan Mehmet köprülerinin satışının türban tartışmalarıyla örtüldüğünü söyleyen Özkaya, köprülerle ilgili satış kararının, iş işten geçtikten sonra Resmi Gazete’de yayımlanınca anlaşıldığını dile getirdi. Köprülerle birlikte 2 bin km uzunluğundaki otoyolun da satış tahtasında olduğunu hatırlatan Özkaya, “Sanki bize büyü yapıldı, uykuya yattık, transa sokulduk. Bu arada iki bin kilometre uzunluğundaki otoyolların da satışı aradan çıkartılıverdi” değerlendirmesinde bulundu.

AKP hükümetinin bu satışlardan elde edeceği gelirle daha çok seçim atlatabileceğine işaret eden Özkaya, “bir de buna sıcak para olgusu eklenince Pirus zaferlerinin bitmesi olası değil” dedi.

İşte Orhan Özkaya’nın değerlendirmeleri…

YOL KENARLARINDAKİ İŞLETMELER FİRMALARA GEÇİYOR

Biz günlerce türbanlı öğrencilerin “temel hak ve özgürlükleri”nden sayarak tartıştığımız ve YÖK Başkanı’nın yazılı emriyle çözülüveren, muhalefetin de desteği ile uzlaşılan bu “sorunu”, ilkokula kadar indirgemeyi başardık. Hem de “Devrim Yasaları”na karşın. ‘Kamusal alan da neymiş!’ bastırmalarıyla oyalanırken ülkenin şah damarları sayılan otoyolları ve İstanbul’un kumbarası Boğaz Köprülerinin de 25 ya da 49 yıllığına elden çıkarılıp, 2011 yılında yine yandaşlara pazarlanma olasılığına seyirci kaldık. Türban açmazında Yargıtay Başsavcısı muhalefette yalnız kalırken, O’na gösterilen tepkiler linç düzeyine kadar çıktı. Ancak bu sırada Boğaziçi ve Fatih Köprülerinin üzerine türban örtüldüğünün farkına, iş işten geçtikten sonra, bunların satış kararının Resmi Gazetede yayınlanmasıyla anladık. Köprülerle birlikte 2 bin km uzunluğundaki otoyollar da satış tahtasında. Sanki bize büyü yapıldı, uykuya yattık, transa sokulduk. Bu arada iki bin kilometre uzunluğundaki otoyolların da satışı aradan çıkartılıverdi. Artık Kara Yolları Genel Müdürlüğü’nün de geleceği tartışmalı hale gelecek; zira bu kurum da işlevi tamamen bir büro çalışmasına indirgendiği için görevini valilikler yapabilecek ve ilerde devirde bu şekilde yapılacak. Tıpkı Köy Hizmetleri Genel Müdürlüğü, işlevi özel bankacılığa dönüştürülen İller Bankası gibi. Köprüleri ve yolların bakımı ve onarım hizmetlerini satın alan firma yapacak. Köprü ve yol kenarlarındaki bütün tesisler; dinlenme, benzinlik ve işletmeler firmanın üzerine geçmiş olacak. Bu alanlarda firma istediği işletmeyi ve tesisi açmaya sahip olacak. İstediği zammı yapabilecek ancak Kara Yolları Genel Müdürlüğü’nden onay almak koşulu ile…

BÖLÜNMÜŞ YOLLAR DA SATILABİLİR

İşte Karayolları Genel Müdürlüğü’ nün işlevi sadece bürokratik bir kaç kalemden ibaret kalacak. Bu arada satılacak otoyolla da belli oldu: Edirne-İstanbul-Ankara Otoyolu, İzmir-Çeşme Otoyolu, Toprakkale-İskenderun Otoyolu, İzmir-Aydın Otoyolu, Pozantı-Tarsus-Mersin Otoyolu, Gaziantep-Urfa Otoyolu, İzmir Çevre Otoyolu, Tar sus-Adana-Gaziantep Otoyolu, Ankara Çevre Otoyolu gibi… Bir gün bölünmüş yollarda satılarak gündemi işgal edebilir. İnsan düşünmeden edemiyor; acaba sırada DSİ mi var, diye! Çünkü barajlar da satış tahtasına kondu konacak; gün sayıyor, bir başka ‘ipte cambaz’ olayında gündemden kaçırılır mı?

KÖPRÜ ZAMLARI RUTİNLEŞECEK

Artık bundan sonra “köprüye yine zam yapıldı, otobanlara zam geldi!” diye, sızlanma devri geçmiş olacak. Belki benzin zamları gibi bu da rutine dönüşecek, günlük haftalık zamlar kapıda... Hiç anlamadan algılamadan alışmış olacağız!

Halk, kurbağa gibi kısık ateşli suda haşlanıyor, haşlanmaya alışıyor. Özelleştirmeler, KİT’ler önce politik tercihler adına yandaşlar tarafından doldurularak, sonra halkın sırtında kambur hale getirilerek, haklılık payı varmış gibi halka algılatılarak yapıldı. Bu, Özal’ın 12 Eylül faşist darbesinin arkasına sığınarak halkımıza dayattığı, hiçbir karşı çıkışa aldırmadan 24 Ocak kararları çerçevesinde uyguladığı küreselleşme uyum politikalarıyla mümkün oldu. O dahi, 1983 yılında Necdet Calp’le girdiği tartışmayı halkın önünde yaptı. Sadece köprünün hisse senetlerini sattı. 2003 yılında ise mevcut iktidar, bu uvertür alıştırmayı hoyratça uygulama alanına koydu.

Önceki Maliye Bakanı’nın, “…Ne komünist devletmiş ki, sat sat bitmiyor; ama ben bitireceğim!” söylemleriyle, oy çokluğunu kanun gibi algılama aymazlığına sığınarak işi, çığırından çıkaracak noktalara taşıdı. Halktan ve muhalefetten dişe dokunur direniş gelmedikçe ülkemiz, 3996 sayılı 12 Eylül ürünü olan “Yap-İşlet-Devret” yasasıyla bugününki içinden çıkılmaz duruma getirildi.

‘YUMUŞAK GEÇİŞE’ ALIŞTIRILAN HALK

Halk, 3996 sayılı yasanın çekiciliğine (!) alıştırılarak önce bir tesisin devlete yük olmadan sadece arsa karşılığı yapılması ve 49-99 yıllığına işletme hakkının devri, sonra da bunun süre dolumu sonunda geri dönüşünün olacağına inandırıldı. Böyle bir yumuşak geçişe alıştırılan halk, zaman süreci çalıştığı için geri dönenlerin henüz olmadığını ve dönüşte de elde kalanın tesisin posası, çöpü olacağını anlamaya başlamakta. Maliye Hazinesi’ne ait Vakıf Üniversiteleri’yle Antalya Kemer’deki gibi çok yıldızlı otellerin arazileri, çıkartılan bir genelge ile sahiplerine, güncel (rayiç) değer üzerinden satıldı. Zaten Maliye Hazinesi elindeki tüm arazileri, taşınmazları güncel değer üzerinden üzerindeki işgalcilere, kullanıcılara son çıkardığı çok sayıda yasayla ve 23.07.2010 tarihinde yürürlüğe soktuğu “4706 sayılı Torba Yasa”yla da 2B alanlarını dahi satabilmekte.

AKLA HAYALE GELMEYECEK ALANLAR SATILABİLİR!

Halkımızın bütün bunları takip edebilme olanağı kalmamış, sadece gündeme takılan olayların peşinden koşturuyor. İktidar, bu satışlardan elde edeceği gelirle daha çok seçim atlatabilir; bir de buna sıcak para olgusu eklenince Pirus zaferlerinin bitmesi olası değil. Zira ülkenin kaynakları henüz bitecek gibi değil; her türlü kamusal üretim; sağlık, eğitim, yollar, köprüler, barajlar, hastaneler, okullar, limanlar, havaalanları, demiryoları, bankalar, Galataportlar, Haydarpaşaportlar, demir-çelik tesisleri, madenler, elektrik santralleri, elektrik dağıtım kurumları, HES’ler, fabrikalar, kıyılar, ormanlar, 2B alanları, sular, dereler, akarsular, tarih, müzeler, belediye hizmetleri, sit alanları, ören yerleri ve denizlerin parsellenerek balıkçılık adına yerli ve yabancılara ‘deniz çiftliği’ olarak satılması gibi, akla hayale gelmeyecek alanlar ticarileştirilerek satılabilir.

MUHALEFETİN TAVRI ÜMİT KIRICI

İlerde devlet, kendi binalarında kiracı olabilir; bunları Arap Şeyhlerine 49-99 yıllığına devrederek sahiplenmelerinin ‘hukuksal’ yolunu bula bilir ki; bununla ilgili basında çıkan haberler mevcut idi. Böylece iktidarını daha uzun yıllar sürdürebilmenin finansal ve siyasal boyutunu yakalayabilir. Halkın bu duruma alışması sorun olmaktan çıkartılmış iken, böyle bir durumun gerçekleşme şansının olmadığından söz etmek mümkün değil. Bir gün halkın mezarlıklarının dahi AVM’ler için satılırsa şaşmamak gerek. Sıra buna alıştırmaya geldi. AHİM kararlarıyla Yetimhane Ekümenik papaza teslim edildiği gibi, Vakıf mülklerinin, yabancı dini alanların devredilmesi bir gün karşımıza çıkarsa, bunun, “5737 sayılı Vakıflar Yasası”yla mümkün olduğunu anımsamalıyız. Bütün bu olup bitenler karşısında yeni heyecanlar arayan muhalefetin, özelleştirmeleri kabullenmesi ve “satacak ne kaldı!” diye söylem geliştirmesi ümit kırıcı. Böyle olunca da mevcut iktidar, kendisini sağlam zeminde hissetmeye devam eder.04/11/2010

Yusuf Yavuz

Odatv.com