“Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler, ağzına dolar insanın. Sussan acıtır, konuşsan kanatır.”
Oğuz Atay
Manisa’nın Soma İlçesi’nde yaşanan maden kazası, bana tam da Oğuz Atay’ın bu sözünü hatırlattı… Yaşadığım duygu bu… Olayın vehameti karşısında çaresizlikten ağlasam mı, yazılan çizilenler karşısında konuşsam mı? Sonuç değişecek mi? Ölen 301 can geri gelir mi?… 301 farklı yuvaya ateş düştü…
Televizyonlardaki haberleri görüp ya da gazetedekileri okuyup gözleri dolmayan, iddialar karşısında kanı donmayan var mıdır? Üzülürüz de, ağlarız da ve hatta bol bol küfür ederiz…  Çünkü biz, olaylar felakete varmadan “aymaz” bir yapıya sahibiz… Yaşananlardan sonra dövünmeyi, önümüze gelene sövmeyi bir gelenek haline getirmişiz…
Giden 301 can geri gelir mi?
 ***
Maden çalışanlarının o anki can pazarlarını düşünmek bile istemiyorum… Kim bilir ne kutsal anlar yaşandı orada…
Bizler kurtarma operasyonlarına! şahidiz… Sağ olarak kurtarılan madencilerden biri sedye kirlenecek diye ayağındakileri çıkarmayı teklif ediyor…
Ben bu psikolojiyi merak ediyorum. Bu neyin göstergesi?...  Yaşadığı şoktan dolayı mı böyle konuştu bu işçi? Yoksa, hayatında hep aşağılandığının bir göstergesi mi? Evde, işte, sosyal yaşamda?
Bir insan neden dünyanın en tehlikeli, en ölümcül mesleği olan madenciliği seçer? Sadece kazanacağı birkaç kuruş için ölüm ile kol kola gezer mi? Bu meslek uzmanlık istemez mi? Gelişi güzel alınan eğitimler ile yerin dibine girilir mi? “Burası Türkiye” demek yeter mi, bu söz olayın üzerini örter mi? Acılı 301 ailenin acısını dindirir mi?
Bir diğerinin cesedi çıkarılıyor… Elinde oğluna yazdığı, “oğlum, hakkını helal et” notu… Peki, bu not hangi psikolojinin göstergesi?... Ölüme teslim olmuş bir babanın çocuğuna bırakabildiği tek miras mı? “Oğlum son anımda da seni düşündüm” mesajı  ile “sana verdiğim sözü tutamıyorum, beni affet” mi? “Oğlum sana borçlarımı miras bırakıyorum, nasıl ödeyeceksin bilmiyorum ama… “
Sorular o kadar çok ki?
Giden 301 can geri gelir mi?
***
Ne öyküler çıkıyor, çıkacak o maden ocağından… Her biri ayrı bir ciğer yarası… Ama en çok onların aileleri… Türkiye, terör, deprem, maden ocakları derken yetim, öksüz ailelerle doldu… Hangi yara, nasıl sarılacak? Yüreklerdeki o yangınlar nasıl söndürülecek?
Ağza gelen söylenebilir, ortalık kirli bilgilerle dolup taşmışken… Kontrolsüzce politikalar yapılabilir… Ama yakışık almaz…  Ama düşünülebilir, sorunun kaynağına inilebilir…
İşçiler için maden ocakları ateşten bir gömlek… Çalışma şartları, yapılan işlem o kadar kutsal ki, kazada ölen madenciler “şehit” olarak nitelendirildi…
Toprak yine kazıldı onlar için, yalnız bu kez mezarları için… Ay yıldızlı al bayrak katar katar tren sanki… 2014 Türkiye’sine yakışmasa da, gerçeğin resmi bu… Mekanları cennet olsun…
***