Güzel ülkemde gündem her zaman ki gibi karışık. Uzlaşının olmadığı günlerinin içinde bir uzlaşma

arayışında iken gündem nacizane varlığım gündemden uzak ve fakat gündemin içinde uyumlanma

sıkıntısı ile gezinip duruyor son günlerde.

“Keyfim, kahyası ve ben”  üçlüsünü duymuşsunuzdur. Duymadıysanız, duyururum böyle bir üçlü var

imiş ara ara sınırlarını kaybetmek üzere olan ruhların ziyaretine uğrarmış. Bana da uğradılar

geçenlerde. Tanrı misafiridir geri çevrilmez. Buyur ettim.

Keyfim yerle bir.

Ben yorgun.

Kahyası umarsız.

Oturduk. Kahvehanelerde memleketi kurtaran iç güveysiden hallice bir sohbetten sakınarak

birbirimize baktık. Üçü de bana yabancı! Ve fakat Tanrı misafiri. Çay koydum ikram niyetine. Çay

soğudu. İçimi bir ürperme sardı.

Zaten bu aralar sürekli içimi ürperme sarar oldu. Yazın ortasında kış sanki. Hayatımıza dahil olan

“Tanrı misafirleri’nin” ev sahibinden destursuz evi talan etmesi gibi  bahar ertesindeyiz sanki. Yaprak,

yaprak dökülüyoruz. Ve kışın ortasında, kar kapamış gibi yolları bir türlü birbirimize ulaşamıyoruz.

Yeryüzünün parsel parsel bölünmüş yüzünde. Maske maske çoğalmış yalnızlar gizliyoruz.

Çocukların sınırsız hayal gücünü, sınırsız kötülükle kirletmiş olmanın farkındalığından uzak; yarına

umutla bakmaya çalışarak.

Sahi ne kadar umut kaldı cebimizde!

Bir ara karalamışım “ Vakit, gül desenli umut sandıklarını açma vaktidir! Kim ne kadar umut

biriktirdiyse çıkarsın sandığından alsın kız kulesine gelsin... Şafak vakti... İlk vapur düdüğü çalmadan,

eteklerimizdeki taşları denize döküp, martıların kanatlarından Umudu Mavi’ye salacağız” diye...

Şimdi bakıyorum avuçiçimden dökülen umut adını maviye çoktan yazmış.

Sınır boylarında yitip giden çocuklar, çcoukluğumuz; yeryüzünün sınırsız güzelliğini, sınırsız kötülüğü

ile yiyip bitiren cadıların kazanlarında kaynamış. Yanmışız, aydınlık yarınlar için.. Yanmışız da bir

masaldaki anka gibi küllerimizden savrulup doğmayı ne kadar başarmışız?

“Keyfimi ben ve kahyası” uzun bir sessizlik giyinip üzerine giderken; Göğe çeviriyorum başımı;

Ve Turgut abiye bir selam çakıp bağır bağıra susuyorum..

Bağıra bağıra susuyorum.....

.....

“ Göğe bakıyoruz Turgut abi,

Durup durup göğe bakıyoruz.

Durup durup

Durup durup

Göğe bakıyoruz...

Göğe bakmalar ustası olduk güzel abim...

Ha babam deviriyoruz gözlerimizi maviye;

Kuşlar uçuyor,

Çiçekler açıyor

Derken bir uçurtma geçiyor

Mavi bir derinliği bölerek

Salınarak,

Süzülerek...

Bir uçurtma ki güzel abim

Özgürlük gibi

Aşk gibi

Sonra ansızın bir dize düşüyor

Beynimin orta yerine

“uçurtmayı da vururlar

Uçurtmayı da vururlar”

Sahi vurulur mu uçurtma?

Vurulur mu gökyüzü?

Yok be güzel abim

Yok!

Ne uçurtma,

Ne özgürlük,

Ne gökyüzü

Böylesi bir Aşkla vurulmaz!

Vurdurmayız güzel abim

Vurdurmayız...

Yerden göğe uzanır,

Olmadı, gökten yere yeni bir yer açarız!

Yaparız güzel abim yaparız...

Biz ki göğe bakmalar ustası

Biz ki deli aşık

Yaparız güzel abim

Yaparız...

Yapamazsak...!

Şiir gibi

Şiir gibi

Şiir olur

Ağlarız....

Göğe bakıyoruz Turgut abi, durup durup göğe bakıyoruz.

Durup durup

Durup durup

Şiir gibi

Ağlıyoruz....

[email protected]

23.06.2015