Bir belgesel izliyorum ve tabiatın döngüsüne saygı duyuyorum…
Yeni dünyaya getirdiği yavrularının karnını doyurmak için yuvasından uzaklaşan bir sıçan ile karnını doyurmak üzere annesinin yanından uzaklaşan yavru Taypan  başrolde… Dünyanın en zehirli yılanlarından biri olan Taypan’ın, yavru ya da büyük olması fark etmiyor… Bir ısırığı 100 insanı öldürebiliyor…  Anne sıçan, av ararken yavru yılanın avı oluyor… Fakat yavru yılan için çok büyük, yılan kendine yeni av arıyor ve anne sıçanın yavrularına ulaşmakta zorlanmıyor… Bu kez daha gözleri bile açılmamış yavrulardan birini önce ısırarak zehirini akıtıyor sonra da yutuyor…
Bu görüntü hem çok vahşi hem de çok acımasız geliyor bana… Fakat burası Avusturalya’nın ıssız topraklarından bir parça, burası vahşi doğa… Ekosistemin kuralı bu: Hayatta kalmak için av ya da avcı ol. Başka bir deyişle, yok et ya da yok ol…
***
Bir haber izliyorum ve dehşete kapılıyorum… Düşüncelere dalıyorum, yaşananların nedenini anlamaya çalışıyorum… Soruyorum: İnsan olarak neden bu kadar iğrenç bir noktadayız?…
İnsan ömrü bir masalın girizgahı sanki, bir varmış bir yokmuş diye anlatılan… Kucağında ümitlerin ile çıktığın kapıdan bir daha girememek var… İnsanoğlu doğar, büyür, ölür… Bu da bütün canlılar gibi biz insanların yaşam döngüsü… Gayet doğal yani… Bu döngüyü vahşileştiren ise, yine biz insanoğulları…
Özgecan Aslan adındaki dünya güzeli hanımefendi de kucağında ümitleri ile (kitapları) çıktı kapıdan bir daha dönemeyeceğini aklına getirmeden… Başına gelenler ise bir vahşetin resmi… Hayvana bile yakıştıramadığım bir vahşet hem de… Bu insan görünümlü hayvan, hayatta kalmak için mi yaptı bunu?  Yapılanları erkekliğe mi sığdırsam, kadınlığa mı?... İki  kalıba da girmiyor, taşıyor…
***
Yaşananları “insanlık” kalıbına sığdırmaya çalışıyorum… Bir kadın olarak yaşadığım toplumda kimi zaman erkeklerin en çok da kadınların suistimal ettiği bendeniz, bu sözlerim ile hiçbir şeyi normalleştirmiyorum… Toplum olarak bugün yaşadığımız problemlerin temelinde “insanlık” bakışına sahip olamama yatıyor bence… Bir çoğumuzun öfkesi var bir başkasına, elimize geçirsek, “bir kaşık suda boğacağız”… Gerçek şu: Millet olarak cinnet getiriyoruz/geçiriyoruz…
***
“Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” sözü neden var? Bu söz insanın samimiyetsizliğini ispatlayan en temel bakışı sergiliyor… Çünkü, insanın doğasında var iki yüzlülük… İşine nasıl gelirse…
Kız çocuğunun evcilik oynayıp,  bebek bakıp, yemek yapmasını onaylayıp “normal” sayarken, erkek çocuğunun oyuncak silah ile hırsız kovalamasını, güreş tutmasını anormal ve hatta “şiddet” diye yaftalıyorsak;
Kız çocuğunun, “kız gibi” deyip zararsız gördüğün erkek arkadaşı ile oynamasını isterken, kavga ettiğin eşine, “sen erkek misin?” diye bağırıyorsan iki yüzlülük yapmıyor musun? “Kız gibi ve Erkeklik tanımı sende ne?
Kadının kendine bakacak koca araması ne kadar anormal ise bana göre, “erkek olsam çok eşli olurdum” ya da “6 yaşında çocukla evlenebilirsiniz” açıklamaları da o kadar anormal…
Aile, özünde saygı ve sevgiyi barındıran toplumun en temel kurumu… Bu kurumun meyveleri çocuklarımızı, “kız-erkek” ayırımından uzak, “insan” bakışı ile büyütmeliyiz… Kendi ego, kompleks, hırs ve sevgisizliklerimizden sıyrılarak yapmalıyız bunu…
İnsan kendi ile yüzleşmeyi bilmeli…  Çocuklarımızın DNA’sına “sevgi ve saygı temelli insan” olmayı kodlamalıyız… Ancak bu şekilde insanın insan için “AV” olamayacağını öğretebiliriz…
 ***
Erkeğin kadına, kadının erkeğe uyguladığı her türlü fiziksel ya da psikolojik şiddeti onaylamıyorum…  Kısacası bir insanın bir başka insana her türlü üstünlük taslamasını kabul etmiyorum ben…
Ve Özgecan’ın ailesinin acılı bir haldeyken bile insanlık dersi veren o sözlerini unutamıyorum:  “SEVMEKTEN BAŞKA ÇIKAR YOLUMUZ YOK”.