Üç aydır Kuzey Amerika’da, Kanada’dayız.

Quebec Eyaletine bağlı Montreal kentinde ailece, çocuklarımızla birlikte yaşadığımız doksan

gün adeta fırtına gibi geçti.

Buradaki dostlarımızın hayatımıza kattıkları anlamı, bizleri ağırlamak için adeta yarışmalarını

asla unutamayacağız…

En başta kızlarımız Yeşim ve Ayşem…

Yeşim’in hayat arkadaşı, müzisyen ve gurme (!) Patrick Lesyk…

Kızlarımızın arkadaşları ve yakınları…

Oran ailesinin saygıdeğer kişileri: Gönül ve Yüksel Oran’lar…

Ünlüsoy ailesinden, kadim arkadaşım Arsen ve eşi Ayda hanım…

Marie LeDuc…

Maria Salceda…

Hepsinin  bizlere yaşattıkları anlar çok çok değerli ve ayrı ayrı anlatılmaya değer…

Gelelim Montreal izlenimlerine…

Fransızların ağırlıklı olduğu Monteral’de, Fransızca bilmeyenlere pek “ekmek yok” diyorlar.

Bunlara hak vermemek mümkün değil.

Yani, bu eyalette Fransızca çok çok önemli.

Fransızca’ya “Fransız” kalamazsınız açıkçası…

Koskoca Kanada’da bir tek Quebec Eyaletinde yaşayanlar yerleşik Fransız dilinin baskısı

Hem de “ezici” bir baskı.

Adam, Fransız sömürgelerinden birinden kalkıp buraya gelmişse, hangi milletten olursa olsun

ana dilleri Fransızca olduğu için süratle Montreal’a adapte oluyor ve hemen hemen çoğunluğu

iş bulabiliyor.

Ancak Fransız bölgesi Quebec, Kanada’nın en geri kalmış eyaletlerin başında geliyor…

Quebec’in Kanada’daki bazı eyaletlerden daha “geri kalmış” olmasının nedeni, zamanında

(1960’lardan itibaren) Anglofon nüfusun ( ki onlar zamanında sermayeyi de çok büyük ölçüde

ellerinde tutan nüfus) Ontario’ya gidişi yüzünden. Tabii ondan sonra Montreal’in

toparlanamamasının çok farklı nedenleri var ama o büyük göç, bölgenin geri kalmışlığı

açısından önemli bir tarihi olay. Büyük göç, Quebec’in geri kalmışlığı için bir milat

sayılabilir.

Montreal’in zenginlik açısından gerilemesi sonucu, bu kentte eksiklikler, ihmaller ve yerel

hizmetler de o kadar çoğalmış durumda.

Misal şehir içindeki asfalt yollar delik deşik.

Öyle ki nerdeyse, Ankara Büyükşehir Belediye Başkanı İ. Melih Gökçek’in yaptığı asfaltın

dahi gerisinde…

Ama Çankaya Belediyesinin önünde diyebiliriz.

Fransız bölgesi, Fransız yöneticilerin basiretsizlikleri yüzünden bir çok alanda gelişememiş

ama kültür ve sanat alanında ise çok çok ilerdeler…

Yaz aylarında burada kültür ve sanat  etkinlikleri “tavan” yapıyor denebilir.

Festivaller, müzik konserleri, tiyatrolar, görsel sanatlar …

Kent sanata doyuyor her yaz.

Dahası çevreye duyarlılık, doğaya değer verme, hayvanlara sevgi açısından eleştirilecek

yanları yok denecek kadar az…

İddialı bir cümle olacak ama burada hayvan beslemeyen ailelere  “ eksik aile” gözüyle

bakılıyor…

Doğa ve parklar ne kadar harika olsa da,  çiçeğe, börtü-böceğe verdikleri değer her şeyin

Fakat,  geldiğim andan itibaren sokaklardaki elektrik direkleri dikkatimi çekti.

Yazmadan edemeyeceğim açıkçası.

Sokaklardaki elektrik direklerindeki teller, yer altına alınabilmiş değil.

Ahşap elektrik direklerindeki telleri arap saçı gibi…

“Telgrafın tellerine kuşlar mı konar” misali…

Hemen her gün herhangi bir sokakta, elektrik tellerinin kopması veya arıza yapması nedeniyle

ekiplerin çalışmalarına tanık olabilirsiniz.

Tabii insanın ve politikacının olduğu her yerde, hangi ülke olursa olsun hatalar, eksikler, ve

yanlışlar olabilir.

Ama bunları en aza indirebilmek, hele hele insan haklarını baş tacı edip, özgürlüklerin önünü

açmak her ülkeye nasip olmuyor, olamıyor.

Bu açıdan bakınca Kanada’da yaşayanlar çok şanslı…

Burada TOMA’lı polis filan yok.

Montrealli birini çevirip sorsanız “Toma var mı sizde” diye, bön bön bakar yüzünüze.

Bırakın Toma’yı, sokakta asker ya da polis görmeniz mümkün değil.

Montreal Uluslararası Müzik Festivali sırasında bir iki kere, on binlerce kişinin konserleri

izlediği alanda 7-8 görevli polis gördüm.

Birisinin pantalonu kırmızıydı…Hem de kıpkırmızı ve dar bir pantolon… Başında da 

siperlikli kırmızı şapka.

Kırmızı pantolonlu polisin, emeklilik haklarının iyileştirilmesi için başlatılan protestonun

simgesi olduğunu söylediler.

Hükümeti protesto için polisler, resmi rozetleri  ve işaretleri dışında,  renk renk kıyafetler

giyebiliyorlarmış meğer.

Hem de bir yıla yakın süredir.

Demokratik haklarını kullanıyorlarmış…

Ah demokrasi ah…

Sen nelere kadirmişsin meğer…

İnsan hakları…

Özgürlükler…

Geçiniz, çünkü böyle kavramların tartışması yıllar önce bitmiş…

Evet Montreal izlenimlerini günlerce yazabilirim.

Ama önemli olan yine dostlukların her yerde, her zaman yaşıyor ve yaşatılabiliyor olması…

Buradaki dostlarımız sayesinde öğrendiklerimiz devede kulak.

Daha da öğreneceklerimiz var.

“Öğrenmenin yaşı yok” diyen her kimse doğruyu söylemiş.

Hele,  yetmiş yaşını aşmış olanlar için “olgun gençler” yakıştırmasını yapan sevgili dostum ve

arkadaşım Yüksel Oran’dan öğreneceklerimiz daha da çok şey var.

Yeter ki öğrenmeye niyetimiz olsun…