Evet, tam yıl doldu....
Akşam Gazetesi'ne TMSF aracılığıyla el koyan AKP'nin (daha doğrusu kraldan çok kralcı yeni gazete yönetiminin) beni işten çıkarmasının üzerinden tam yıl geçti.
Nitekim bunlar -ve aynı yöneticiler-, Star'a el koydukları 2004'te de beni kapının önüne komuşlardı.

Mesele, benim işten atılıp atılmamam meselesi değildir. Mesele, benim ve benim gibi gazeteciler nezdinde, bu ülke basınının düştüğü haldir.
Bir muhabire bile tahammül edemeyecek derecede kibir deryasında çırpınan bu iktidarla birlikte "Türk basını" da tarihinin belki de en aşağılık, en çirkef ve en karanlık dönemini yaşamaktadır.

Bu öyle bir hal ki, iş arkadaşları veya meslekdaşları, korku ve endişelerinden dolayı arkadaşlarının haksız yere işten atılmasına en küçük tepkiyi bile gösteremez hale düşmüş durumdadırlar.
Çünkü korku ve kaygı deryası hepsini mahkum almış durumdadır. Hatta ve hatta, basın açıklamalarında mangalda kül bırakmayan basın örgütlerini bile...

Haykırmasını bilmeyen insan, insanlığından bir parçasını yitirmiş demektir.

Onlarca muhabir, fotomuhabiri, köşe yazarı, haber müdürü, temsilci, editör, yayın yönetmeni sırf yandaş olmayı kabul etmedikleri için işinden aşından edilmişlerdir. Ancak buna karşı meslek örgütleri ya da meslakdaşlarının gösterdiği tepki, devede kulak bile değildir.

İşte işin en trajik yanı da budur ve bu tam da diktatörlerin istediği bir durumdur.

Ama, ben kendi adıma söyleyeyim, boyun eğmek yok. Teslim olmak yok. Geri adım yok...
Taa ki onlar kibir deryalarında boğulup cehennemin dibini boylayana kadar sabırla mücadele edeceğiz!
Ve bizler haksızlığa, zulme reva görüldüğümüzde susan meslekdaşlarımızı da bir kenara not ederek...
(not: Nitekim sıranın teker teker onlara geldiğini ne yazık ki yakınımızdaki örneklerden görmekteyiz)