DTP’nin artık bundan sonra izleyeceği siyaset terör örgütü PKK’dan çok bağımsız olmayacak. En azından bugüne kadar olduğu gibi söylemde farklı, pratikte farklı olmayacak. DTP’nin kongresinin klasik tartışma konuları Atatürk posterinin olmaması ve İstiklal Marşı’nın okunmamasıydı. Salona asılmış olan Türk bayrağı tartışma konularının sayısını en azından Türk medyası için bir azaltıyordu ancak Kürtler açısından da arttırıyordu. Çünkü “madem Türk bayrağını zorla asıyoruz, İstiklal Marşını da okuyalım” diyenlerin sayısı hiç de az değildi. Yani kongre zemininde yaşanmaya başlayan tartışmalar şekillerden başlıyordu. Beklenildiği gibi Tüzük Yargıtay’ın uyarısı doğrultusunda değiştirildi, eşbaşkanlık gitti tek genel başkanlık geldi. Ve bu makama da tek aday vardı: Ahmet Türk. Ahmet Türk’ün konuşmasıyla neden tek aday olduğu da ortaya çıkıyordu. Uzlaşmacıydı, daha önce milletvekili deneyimi bulunduğu için de bir tür meşru ve deneyimli siyasetçiydi.Tam bu noktada bir parantez açarak PKK ve DTP başkanlıklarını kısaca tahlil etmek gerekiyor. Çünkü Ahmet Türk ile PKK’nın fiilen başında bulunan Murat Karayılan’ın tercih nedenleri hemen hemen aynı. Yani en azından örgüt tabanındaki desteklerinden dolayı başkan değiller. Bir iradenin, belli avantajları nedeniyle başkan yaptığı isimler. DTP’nin biraz daha Türkiye’de rahat siyaset yapabilmesi için Türk tercihi edilirken, Kuzey Irak’daki siyasi yapılarla ve ABD ile kurduğu iyi ilişkiler de Karayılan’ı PKK’nın başına getirdi. Hatta Karayılan’ın başkan olmasından önemli bir etken de PKK’dan ayrılan Osman Öcalan ekibine yakın olmasıydı. Eğer başkan yapılmasaydı, o ve onun yanında pek çok PKK’lı daha örgütten kopacaktı.

Karayılan’ın PKK içindeki çizgisinin de örgütün net çizgisi olduğunu söylemek doğru olmaz. Karayılan Kuzey Irak örneği vererek, ABD güdümlü bir demokrasi hareketinin desteği ile Türkiye’de de bir Kürdistan kurulmasının zamanı geleceğini savunuyor. Modeli de iyi ilişkiler içinde olduğu Kürdistan Demokrat Partisi (KDP9 ile Kürdistan Yurtseverler Birliği (KYB). Ancak PKK’nın içindi ismi Duran Kalkan onun gibi düşünmüyor. Kalkan, konuya geleneksel sosyalist yaklaşımla bakıyor ve emperyalizme cepheden karşı çıkıyor. Aslında Duran’ın düşünceleri örgütte daha fazla hâkim olan düşünceler. Ve bu iki düşünce kendi yayın organlarında ard arda verilen röportajlarda yüksek sesle dile getiriliyor. Yani örgütün bir nolu ve 2 nolu isimleri arasındaki görüş ayrılığı özellikle açıklanıyor. DTP’ye dönersek, kongre zemininde atılan sloganlardan daha çok eski eş başkan, şimdi muhtemelen genel başkan yardımcısı olacak olan, hareketin yeni gözdesi (kadın olması belki de Leyla Zana’nın önünü kesmeye yönelik de olabilir) Aysel Tuğluk’un açıklamaları önemliydi. Tuğluk, 'PKK'ayla aranıza mesafe koyun' önerileriyle sık sık karşılaştıklarını belirterek, 'Böyle bir şey mümkün değil, tam tersine, demokrasi ve barış için, demokratik güçlerin ve toplumun PKK ile kendi arasına koyduğu mesafeyi kaldırması zorunludur. Savaşsız bir Türkiye için PKK ve devletin yakınlaşmasını istiyoruz. Bu imkansız değil. Diğer ülkelerde silahlı örgütler değişime uğradı. Gördüğümüz ve tanık olduğumuz kadarıyla PKK de böyle bir sürecin içindedir'”dedi ve kongredeki seçimlerde en yüksek oyu aldı. Kongrede seçimlere 880 delege katıldı, 701’i oy kullandı Tuğluk 636 oy aldı. Tuğluk seçimlere diğerlerine göre, “Öcalan’ın başkan olmasını istediği isim” avantajıyla girmişti. Tuğluk’un delegeler tarafından da onaylanan konuşmasının önemli kısmı, DTP’nin bu güne kadar Genel Başkanı Ahmet Türk tarafından dile getirilen “Devlete ne kadar mesafeliysek PKK’ya da o kadar mesafeliyiz” çizgisinden  PKK yönüne doğru resmen hareket ettiğinin açıklanmasıdır. Zaten DTP tabanında da Türk’den daha çok İmralı tarafından işaret edilen isimlerin söyledikleri önemseniyor. (Zaten bu nedenle Genel Başkanı Türk’ün 60 kişilik Parti Meclisi’nde topu topu 10 isminin bulunması da önemli.)Türk ile aralarında eski milletvekillerinin bulunduğu siyasetçilerin DTP’de varlık nedenleri de bir tür zorunluluktan kaynaklanıyor. Çünkü bu kadro bölgede PKK’sız siyaset yapmayı denedi ama olmadı. Örneğin Sırrı Sakık son seçimlerde Muş’tan bağımsız milletvekili adayıydı ama kazanamadı. Yerel seçimlerde bu kadronun desteklediği bağımsız adaylar da şans bulamadılar. Hatta SHP ile yapılan ittifak gereği yerel seçimlerde aday olan ancak PKK çizgisinde olmayan adaylar bile seçilemedi. Örneğin, DTP’nin kalesi Van’da. Bu kadronun asıl hedefi milletvekilli seçimlerinde barajın düşmemesi halinde bağımsız milletvekili olmak ve Türkiye Büyük millet Meclisi’ne (TBMM) girmek. Ancak burada ciddi bir engel söz konusu. PKK kadroları ve İmralı’daki Abdullah Öcalan bağımsız adaylıklara hatta TBMM’de temsil edilmeye karşı. Eğer DTP ya da eski milletvekilleri bir biçimde TBMM’ye girerse siyasi olarak temsil yeteneği kazanacak ve muhataplar konusunda sıkıntı yaşanacak. Bu da siyasi gücünü sürdürmek için silahlı eylemlerini tırmandırmadan belli bir düzeyde sürdüren PKK için de İmralı için de sıkıntı demektir. Yani bugünden tartışılmaya başlansa da bağımsız milletvekili adaylığı PKK’ya ve İmralı’ya rağmen hiç de kolay gözükmüyor.Kongre zeminin bir başka önemli konusu ile Diyarbakır Belediye Başkanı Osman Baydemir’di. Baydemir, bir belediye başkanı gibi değil, başkan adayı gibi konuştu. Uzlaşmacıydı. Bölgesinde zaman zaman PKK’dan zaman zaman da devletten eleştiriler gelse de Baydemir’in konuşması, orta ve uzun vadede bir liderlik beklentisini yansıtıyordu.

Sedat Bozkurt/The New Anatolian