2 Temmuz, Sivas’ta şenliğe gittikleri için yakılarak öldürülen 35 aydının ölüm yıldönümüydü. Bir kez daha binlerce Alevi ve bu ülkenin geleceğini ilişkin kaygıları olan insanlar bu katliamı unutmadıkları, bir dahakine izin vermeyeceklerini ilan etmek için sokaklardaydı. Aslında Aleviliğin Türkiye’de hala enine boyuna tartışılmamış bir konu olduğu da işte bu günlerde ortaya çıkıyor. Aleviliki konusunda hala kafalar net değil. Hala devlette de eğemen olan ve çok olumlu sayılmayacak bir Alevi yargısı var. Sağ siyaset yıllarca bu yargıyı kullandı, bundan prim yaptı, oy topladı. AK Partili Ulaştırma Bakanı Binali Yıldırım, adını referans vererek partisinde bir alevi milletvekili olmasını talep etti. Buna destek Sivas Milletvekili Başbakan Yardımcısı Abdullatif Şener’den geldi. Bu iki açıklamaya bakılınca hala Alevilerin, “bir başkası, bizden biri değil” hatta “çok istenen bir şey bile değil” ama “figür olarak bir tane bulunmasında yarar var” gibi algılandığı da net bir biçimde ortaya çıkıyor. İşte bu nedenle Aleviliği tartışmak lazım. Çıkış noktası, Hazreti Ali, Hazreti Hüseyin yani Ehlibeyt. İran’daki, Irak’taki, Suudi Arabistan’daki Şiiler’le aynı. Kerbela, yani İslam dinindeki en büyük kıyım nedeniyle yakılan ağıtlar bile aynı.  Ancak Türkiye’ye dönüldüğü zaman farklar ortaya çıkıyor. Anadolu’dan beslenen Aleviler, namaz kılmaz, camiye ve hacca gitmezler. Bu İslam dinini reddetmelerinden kaynaklanmaz. Sadece baskıcı Suni uygulamalara bir itirazdır. Alevilik İslamın sadece bir yorumu olarak kalmamış, Anadolu’daki var olan kültürler ile yorumlanarak bir yasam tarzı haline getirilmiştir. Bir başka deyişle, İslam dininin Anadolu'daki hakim kültürler ve siyasi şartlar altında yorumudur. Bu yorumlama bölgelere göre farklılık gösterdiği için tek bir Alevilik değil bölgelere göre ve eğitim seviyesine göre farklılık arz eden bir Aleviliklerden söz etmek lazım. (Osmanlı döneminde Padişah Yavuz Sultan Süleyman’ın katliamından da zor kurtulduklarını not düşmek lazım. Aleviler bu dönemden, kendilerine yönelik baskıcı uygulamanın Cumhuriyet Devletinde de miras olarak kaldığını düşünüyorlar) Alevilerin bugün Türkiye’deki talepleri artık siyasal talepler haline gelmiştir. Laiklik vurgusunu en sert yapan bu kesim, demokrasi, bağımsızlık ve hukuk devleti taleplerini en çok dile getiren siyasi yapılarla kendilerini ifade etmeye başlamışlardır. Din ve mezhepsel sorunlarının arkasında da siyasal talepler vardır. Devletten, Cemevi talepleri veya ısrarları, her mahalleye, aralarında Alevi köylerinin de bulunduğu her köye ısrarla tek tip ve kocaman cami yapmak isteyen dayatmacı Suni inancına bir itiraz olarak algılanıyor.  Alevilerin bir aydını yok. Sorunlarını dile getirecekleri platformlar da yok denecek kadar az. Devlet içinde bu kimlik nedeniyle önlerine her türlü engelin çıkarıldığına inanıyorlar. Örnek olarak Kürtleri veriyorlar. “onların bölünme talebi olmasına karşın, zenginleri, üst düzey bürokratları ve siyasetçileri var. Ama bizim yok”

Alevilerin bayrak, sınır ve Atatürk sorunları da yok. Bu konuda hem samimi hem de netler. Ancak devletin kendilerine bakışından rahatsızlar. Siyasi iktidarlara alışmışlar ama devletin bu bakışına hala alışamamışlar. Örneğin Alevilerin ağırlıkla yaşadığı Sivas’ta vali Pir Sultan Abdal şenliklerine katılmıyor. Aynı vali Sivas’ın muhtelif yerlerinde yapılan 130 şenliğe katılıyor bir tek Alevilerinkine katılmıyor.  Alevilerin kendi içindeki ayrılma noktaları ise “Alevilik” tanımından kaynaklanıyor. Devlete yönelik talepleri örtüşüyor, aynı metinleri imzalıyorlar. Bazı örgütler devletin kendi inançlarını finans etmesini isterken, bazıları buna karşı çıkıyor. Kimi, siyaseten daha soldan bakıyor, kimi dini özellikleri siyasetin önüne koyuyor. Böyle kırılgan bir yapı olduğu için de Aleviler Türkiye’ye yönelik provokasyonların ilk hedefi haline geliyor. 1980 öncesi Maraş’ta, Çorum’da yaşananlar, 13 yıl önce Sivas’ta 35 aydının yakılarak öldürülmesi ve bir kahvehanede Alevi dedesinin öldürülmesiyle başlayan Gazi olayları gibi. Provokasyonlara  katılımın  her zaman kolay olmasının nedenlerinden birisi de Aleviler’in toplumsal yaşam içindeki tanımından kaynaklanıyor. Çocukluktan itibaren Aleviler hep “Kızılbaş” olarak ve olumsuz insanlar olarak öğretiliyor. Ve bu öğreti çocukluktan başlayarak görev alınan devletin bütün kademelerinde devam ediyor.