RUHAT MENGİ
Yıllardır “mesele türban veya masum bir muhafazakarlaşma, dine daha çok önem verir hale gelme değil, mesele Türkiye’nin Araplaştırılması, bunun yanında bütün kurumlarıyla tek elden idare edilir hale getirilmesi, fark ettirmeden yavaş yavaş bir baskı rejimine dönüşmesidir” diyenler haklı çıkıyor.

Kemal Kılıçdaroğlu, AB Komiseri Diego Mellado’ya yargının siyasi bağımlılığından söz etmiş ve “Bir yargıç ‘üzerimde kurumsal baskı var’ diyerek davadan çekildi, siz hiç bu baskıyı kim yapıyor diye sordunuz mu” demiş. Son derece yerinde bir soru, çünkü hem AB Türkiye’de hızla artan baskıları, önemli konuları ya fark etmiyor ya da görmezden geliyor ve alakasız konularda uyarı yapıp duruyor, hem de devamlı olarak sadece iktidar partisi AB’ye sızlanıyor, şikayette bulunuyor.

Yargının iktidar baskısında olduğunun en açık örneği Ergenekon soruşturmasında, örneğin Türkan Saylan olayında, birçok ismi önce tutuklayıp sonra suç iddianamesi hazırlamalarında görüldü. Arkadan yargıcın “baskı altındayım” diyerek istifası geldi.

Dün YÖK üyesi Bülent Serim’in “YÖK artık görüş almaya gerek duyulmadan, merkeziyetçi bir anlayışla yönetiliyor. Başkan, Genel Kurul yetkisindeki konuları önceden ‘sanki Kurul’dan kabul edilmiş gibi’ basına açıklayabiliyor. Rektör seçiminde bile siyasal yandaşlık aranıyor ve bu rektörlerle oluşturulan yönetimler cumhuriyetçi öğretim üyelerinden öç alma gruplarına dönüşüyor” diyerek istifa ettiğini duyduk. Bu istifada YÖK Başkanı’nın henüz Kurul’da görüşülmeden basına yaptığı “Farklı katsayı uygulaması kaldırılacak” açıklaması ve Başkanvekili’nin “Kur’an kursları cemaat ve tarikatlara bırakılmalıdır” açıklaması önemli rol oynamış. (Diyanet İşleri’nin kontrolünde olması onları neden rahatsız ediyor acaba?)

Yargıç “baskı altındayım” diyor ayrılıyor, YÖK üyesi “baskı altındayım” diye ayrılıyor, Adli Tıp Kurumu’nun kadın psikologu “ağır baskı altındayım” diye istifa ediyor. Hükümet bir rektör adayı için “Biz onu şu sebepten rektör yapmadık” diyerek bu kararı bile kendisinin verdiğini açıklayabiliyor.

Kısacası ülkede bugüne kadar görülmemiş bir “yürütme baskısı” olduğu apaşikar ortada...

Burada sorulacak soru; “bağımsız isimlerin her kurumdan kaçırtıldığı bir ortamda elde hâlâ bir çözüm kaldı mı” sorusudur. Bilmem ki cevabı var mı? Yoksa o noktayı da geçtik mi?

***
Garip benzerlik!

İki üç gün önceki “dünya gündemi”nde ilk haberdi: “İran’da artık savaş halk ile liderler arasında değil, ayetullahlar arasında... Geçen ayki seçimlerden sonra patlak veren olaylarda, İran’ın dinî lideri Ayetullah Hamaney ve Cumhurbaşkanı Ahmedinecad’a karşı halkı tutan, ülkenin en saygı duyulan din adamlarından, Humeyni’nin yerine geçmesi beklenen ve devrimin büyük isimlerinden Ayetullah Hüseyin Ali Montazeri mevcut rejime karşı fetva verdi.

Şu anda İran’da adalet prensiplerinin değil, dikta prensiplerinin uygulandığını, şu anki liderlerin ülkeyi yönetmek için uygun isimler olmadığını söyleyen Ayetullah Montazeri’nin verdiği fetva, İslâm devriminden sonra kurulan rejim için bir dinî liderin verdiği en sert fetva olarak yorumlanıyor...”

Garip ama İran devrimini yapan isimlerden biri olan Ayetullah Montazeri’nin verdiği bu sert fetva listesini okurken bazı maddelerin bizim ülkemizdeki tabloyu hatırlattığını fark ettim yine... Biliyorsunuz kafam çapraz çalıştığı için istemli istemsiz devamlı karşılaştırma yapar. Bakın hangileri:

- Masum insanlara karşı operasyon düzenlemek, baskı altına almak ve sokaklarda onları dövmek. (Ergenekon operasyonlarında çok yapıldı, 1 Mayıs’ta ve gösterilerde polis dayağı yiyen çok oldu, polis dayağı masum vatandaşlara karşı hâlâ sürüyor.)

- Şeytani işler yerine doğru işler yapılması için akıl veren insanların aşağılanması, baskı altına alınması, tutuklanması. (Yolsuzluklara tepki gösterenlerin, pankart taşıyan veya siyasetçilere sorunlarını bildirenlerin aşağılanması, baskı altına alınması burada da var.)

- Medyaya yapılan sansür. (Bağımsız medyaya karşı halkı boykota çağırmak, haksız ve yıkıcı vergi cezaları.)

- Göstericilere “yabancı ajanı” ya da “paralı askerler” denilmesi. (Hatırlayınız Cumhuriyet Mitingi’ne katılanlara “bindirilmiş kıtalar” denmesi, orduya maledilmesi, şu anda bile aynı iftiraların muhalefet partisi ve hükümeti eleştiren herkes için sürdürülmesi.)

- İnsanlar hakkında yalan yanlış iftiraların atılması.

- İnsanların güveninin kötü kullanılması.

Ne dersiniz, sizce de benzerlik yok mu?