NECATİ DOĞRU

Öfke baldan tatlıdır, öğrencilikten yeni çıkmış stajyer gazeteci Selçuk Özbek, öfkesinde haklıdır. Anlamazlar, dar bakışlılar, tuzu kurular; “Toplantının İstanbul’da yapılması ülkemizin başarısıdır” diye kabakça kabarmalara girerken gazeteciliğe ilk adımlarını atmakta olan bu genç, çıkardı ayağındaki pabucu, attı...

Taş atmadı.

Tükürük savurmadı.

Kurşun sıkmadı.

Kundurasını attı.

Üstelik, IMF Başkanı’nın konuşmasını başından sonuna kadar dinledi, müdahale etmedi, yarıda kesmedi, kendisini ifade etmesine “seçkin demokratik olgunlukla ve saygın bir misafirperverlikle” izin verdi, konuşmasını bitirdikten sonra “senin başında bulunduğun kurum dünyada yaşanan ve 25 milyon kişinin işsiz kalmasına sebep olan küresel krizin sorumlusudur” demek için pabucunu savurdu.

Anlayana ince teessüftür!.

Teessüf ne demektir?

Kederlenme demektir.

“Pabucum bile olamazsın! Kalkmış burada akıl satıyorsun!” üzüntüsü ve tasalanmasının dışa vurmuş öfkesidir. Bu incelmiş demokratik öfkeyi, “Sanki krizi çıkartanların başında kendisi değilmiş gibi yeniden dünyaya akıl satmaya İstanbul’a gelenlere” birinin göstermesi gerekiyordu.

Bu genç yaptı!

Gencin gazetecilik hayatı, daha başlamadan bitti. Şimdi bu genci, yağlama yazısı yazmak yerine pabucunu attı diye hiçbir gazeteye almazlar. Yine de helal olsun onu doğuran anneye!

Başta iktidar!

Başbakan!

Maliye Bakanı!

Gazetelerde köşe tutmuş ekonomi yazarı profesörler, her konuşmaları manşet olan holding başkanları, banka genel müdürleri, fabrika sahipleri, dünyada dolar zengini ilk 100 arasına girenler; “küresel krizin patlamasının baş sorumlusu IMF-Dünya Bankası-denetim kurumları-G7 zenginleri ve onları yönetenlerdir” diyemiyorlar.

İşte bu genç diyor!

Pabuç atmak!

Bu anlama geliyor.

Bu kriz, Türkiye’yi çok derinden vurdu, 1.5 milyon kişi işini kaybetti. Fabrikalarda (sanayide) istihdam 1 yılda yüzde 12 geriledi, nominal ücretler ise yüzde 3.8 aşağıya indi. Çalışanlar hem işten atıldı, hem ücretleri azaldı (Bak: TÜİK araştırması). Krizin en yıkıcı etkisi yoksul aileler üzerinde görüldü. Yoksul ailelerin yarısı krizden sonra çocuklarının gıda harcamalarını bile kesmek zorunda kaldılar (Bak: TEPAV araştırması). Anadolu’da kredi kartı borçlarını kapatmak için böbreğini satan köyler oluşmaya başladı (Bak: Gazete manşetleri).

Ülke KOBİ’lerle ayaktaydı.

“Anadolu Kaplanları” deniyordu.

Krizden sonra KOBİ’lerin sahipleri çalışanlara; “Ya git bankadan kredi çek getir bana ver, işletme sermayesi yapayım ya da seni işten atacağım” demeye başladılar. İşten atılmamak için çalışanlar bu dayatmaya mecburen uyuyor. “Anadolu Kaplanları” denilen işletmeler krizden sonra “Anadolu Eşeği” durumuna düştü. Denizli’de 37 yıllık fabrikasını kapatan sanayici Esat Sivri, “Eşek gibi çalışacak iş arıyorum” diye feryat etti (Bak: Gazete haberleri).

Bu örnekleri çoğaltabilirim.

Örnek sayısı bini bulur.

Yazmaya sayfalar yetmez.

Küresel krizin ülkeler içinde en derinden vurduğu ülke Türkiye oldu. Bunun sorumlusu iktidar partisi ile onun akıl hocası IMF’dir. Bol ve akıcı sıcak para balonu yaratıp istihdamı artırmayan; tersine, azaltan, sürekli büyüyen cari açık veren, dış borç yükünü artıran, özelleştirme ile ülkenin kârlı şirketlerini yabancıya satan bir ekonomik modelle Türkiye’nin altın değerinde 7 yılını havaya savurdular, milyonlarca kişiyi acılar içine soktular. Şimdi ise İstanbul’da yine aynı modeli, G-20’lerin buluşu diye ısıtıp yeniden yedirmeye çalışıyorlar (Bak: Ciddi kurumların analiz raporları).

Öfke baldan tatlıdır.

Pabucu atan haklıdır.