BİR MUM YAKIN YAŞAM ODANIZA..!
Yılmaz Özdil Yazıyor:
HÜZÜN ABAJURU
Madencilerin yaşam odası yoktu.
Hepsini katlettiler.
*
Benim de yok yaşam odam.
Ama, deprem çadırım var.
*
Ortalık karardığında, içinde cılız mum ışığı yanan, hüzün abajurum.
*
Aslına bakarsanız, elbette başımızı sokacak bi dört duvarımız var ama, ruhumdaki hüzün abajurumda yaşarım ben... Sığınırım her felaket anında... Bazen, bedenimizi ezmek isteyen iftira depremleri vardır dışarda, bazen, zihnimizi savurmak isteyen yalanlardan fırtına... Kapanırım hep ona.
*
Çadırımın iplerinde uğursuz ıslıklar çalar, uğuldarlar, zor havalarda.
Kazıklar gıcırdar.
Galiba buraya kadarmış dersin...
Direnir.
Tutunur.
Dayanır her defasında.
*
Duyguların sızlar, ayaz gecelerde... Düşünürsün. Bu kadar mı alçak olabilirler? Bu kadar mı iğrençleşebilirler? Kimler ekti bu nefret tohumlarını memleketime? Hangi kindarlar yetiştirdi bu haysiyet cellatlarını? Kim kurdu bu linç mangalarını? Kaç paraya satıyorlar kalemlerini