Önceki hafta, 3 Ocak’taki Her Açıdan’da da “önlerine konan KPSS (Kamu Personeli Seçme Sınavı) nedeniyle öğretmenlik hayallerini kaybeden yüzbinlerce öğretmen”den söz etmiştim. Bu sınav sonucunda, “iktidar torpillilerinin işe alındığı”nı, en fazla da polis, imam ve sağlık memuru alındığını söyleyenlerden 80-85 puan alanların bile atamasının yapılmadığını söyleyenlere, bir KPSS sınavına 2 milyon kişinin girip ancak 20 bin kişinin iş sahibi olabildiğine kadar birçok şikayetin yer aldığı ve neredeyse “imdat” çığlıklarının satırlardan duyulduğu çok sayıda mektup geliyor uzun süredir.

Hayal kırıklığı öğretmen adaylarını kasıp kavuruyor ve “Şubat’ta atama yapamayacaklarını, bunun gerekli olmadığını” açıklayan Milli Eğitim Bakanı Nimet Çubukçu’nun adeta bu konuyla hiç ilgisi yok gibi görünüyor... İnternet’te yayımlanan ve bana da gönderilen “KPSS mağduru öğretmen mesajları”nı okurken onlar adına gerçekten büyük üzüntü duydum. Eğitimlerini tamamlayıp diploma almış, öğretmen olmaya hak kazanmışlar ve önlerine saçma sapan bir yeni “mezuniyet” sınavı daha konuyor.

Hükümet, onların yaşadığı üzüntüyü ve umutsuzluğu hâlâ hissedemiyorsa belki yayımlanan mektupların sadece biri onlara hissettirir.

İSYANIM UMUTSUZLUĞA

“Sosyal Bilgiler Öğretmeniyim. 2005 yılında mezun oldum ve 2006’da işsizdim. 2009 yılında da umutsuzum. Kazanamadığım bir yarış var: KPSS. Ve benim gibi kazanamayanların sayısı çok fazla. İnceden bir ses hep şunu fısıldıyor kulağıma: “Yine kazanamazsan...”

Küçükken şöyle söylerdi annem: “Seni kravatlı görmek istiyorum. Gurur duymak istiyorum her anne gibi.” Şimdi utançla bakıyoruz birbirimize. Ara sıra takmak istiyorum o kravatı boğazıma ve asmak bedenimi. Annemin ayda bir kere cebime koyabildiği 10 TL. Gözlerim doluyor; içime ağlıyorum.

Başbakanı dinliyorum; her şey güllük gülistan. Enflasyon düşüyor, işsizlik azalıyor, devletimiz büyüyor... Anlayamadığım şey ben neden gittikçe küçülüyorum. Dershanenin birine gittim. “Öğretmen lazım mı” dedim. Bana şu cevabı verdiler: “Sizi şimdilik kadroya alamayız. Çalışın hoşumuza giderseniz belki, ilerde. Ayrıca dershanemiz ücret verebilecek durumda değil.” Aklıma Mustafa Kemal geliyor. Bu ülkenin Başöğretmeni... Görseydi şu öğretmenlerin halini. Ne yapardı acaba?

Ara sıra bir okulun önünden geçiyorum. Öğrenciler teneffüse çıkmış ve iki öğretmen bahçede nöbetçilik yapıyor. Yüreğim sızlıyor. Kendimi o binanın içinde düşünüyorum, olmuyor. Daha fazla dayanamayıp çeviriyorum başımı. Ama kapatamıyorum kulaklarımı. Öğrencilerin cıvıldayışı her yerde... Bir titreme alıyor içimi. Sanki Azrail yokluyor bedenimi. Öğretmenliğe duyduğum hasret Azrail oluyor ve öldürmek istiyor beni.

24 yaşındayım ve unuttum bütün benliğimi. Bildiğim tek şey var: İşsizim. (...) Artık hayal kuramıyorum, umutsuz hayal kurulmuyor.

Ah bir atansam göreve, asgari ücrete bile razıyım, sigorta istemez.”

ERDOĞAN NE DEMİŞTİ?

Mesajların sonuna da şu ilaveyi yapmışlar, Sayın. Başbakan’ın 2002 yılında İzmit mitinginde söyledikleri:

“Şu sisteme bakın hele, ülkede 72 bin öğretmen açığı var, sen sınavla öğretmen seçiyorsun (KPSS). Hangi akla hizmet ediyorsunuz? Bırak da öğretmenlerimiz okul seçsin, göreve başlasın, önüne niye engel koyuyorsunuz? Ama inşallah biz hükümetimizi kurduğumuzda bütün öğretmenlerimizi göreve başlatacağız ve öncelikli olarak eğitim sorununu çözeceğiz...”

Bilmem ki Başbakan verdiği sözü hatırlıyor mu? Ve önemi var mı onun için?