Çocukluğundan annesinin sınırsız sevgisine, “özgür ruhlu” babasından aşka kadar hakkında merak edilen her şeyi bu özel görüşmede anlattı.Merve Boluğur’la, New York’taki bir otelin terasında, Manhattan’ın ışıklı caddelerini ayaklarımızın altına almış, röportaja başlıyoruz. Hikayesini ta en başından dinlemek istiyorum, o da söze çocukluğundan, ailesinden giriyor: “Annem, babam ve erkek kardeşimle büyüdüm. Hatta hâlâ beraberiz, hâlâ evin küçük kızı gibi hissediyorum kendimi. Annem, bana bağımlılık derecesinde düşkündür. Anaçlıksa, sonuna kadar...Bunun içinde de bir sürü şey barındırıyor. En ufak, en alakasız olayda bile yanıma koşar, ‘A bunu nasıl halletmiş?’ dersin. Enteresan bir annem var, gerçekten çok özel bir kadın.”Peki, ya baba nasıl bir rol oynuyor hayatında: “Babamın çok güzel bir özelliği var. Beni hiçbir anlamda sıkmamıştır. Yolun ne tarafına gideceğimi her zaman bana bırakmıştır. Onun açısından baktığınızda da, bir kız çocuğunun böyle büyümesi çok güzel bir şey. Bu demek değildir ki her istediğini yaşa, ne yaparsan yap. Size yol gösteren biri olduğu zaman, doğruyu seçebiliyorsunuz. Bu konuda çok şanslıydım ben.Kendinden emin duruşunda, küçük yaşlardan beri arkasında hissettiği bu “görünmez” kalkanın etkisi büyük. Bundan duyduğu memnuniyeti ise şu sözlerle ifade ediyor Boluğur: “Özellikle bizim işimizde ailenin desteği çok önemli. Ben manevi olarak büyük bir doyum, güç hissediyorum. Bunu hiçbir şekilde satın alamazsınız, yerini de dolduramazsınız.”Oyuncu olma fikrinin ne zaman aklına düştüğünü merak ediyorum, başlıyor anlatmaya: “Lisedeyken ‘Sunuculuk yapmak istiyorum’ deyip duruyordum, görsel bir iş vardı hayalimde ama oyunculuk değildi bu. Çocukluğumdan beri, çalışan kadın çok güzel bir profil olarak geldi bana, o yüzden okulu bitirir bitirmez ilk yapmak istediğim şey iş hayatına atılmaktı.

 Liseden mezun olduğum dönemde kuzenim Tuba bir reklam şirketinde çalışıyordu ve bana bir fotoğraf çekimi önerisi ile geldi. Türkiye’nin tanıtımı gibi bir şeydi. İnanmayacaksın belki ama o zaman poz vermeyi sevmiyordum... Nasıl poz vereceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. İlk iş deneyimim olacak diye kabul ettim. Çekime gittim, orada modellik yapan bir arkadaşımız vardı. Beni çok beğendi, kartını verdi, ‘Yok, öyle bir şey düşünmüyorum’ dedim. Klişe bir hikâye belki ama sonra o karta baktım ve gördüm ki, ajans bizim sokakta! O an garip bir his doğdu içime...”Bu tesadüf etkilese de ikna edemiyor Merve Boluğur’u, kibarca reddediyor teklifi. Kısa süre sonra bir telefon daha alıyor, bu defa bir film çekimi için çağırılıyor. “Hadi, modelliği geçtik, onu hiç yapamam!” diye hayıflanırken, bir anda kendini sette buluyor. Filmin galasında, oynadığı sahneyi izledikten sonra ise kararlı bir ses yükseliyor içinden:Bugünden itibaren ben bu işi yapacağım!” Önce fotomodellik, ardından reklam filmleri derken, sinema ve dizi sektörünün aranılan oyuncularından oluyor.