Siyah beresi ve sakalıyla Sincan’da gazeteci Işın Gürel’i tokatladığı sahne ile tanıdı Türkiye onu. Çok tartışılan bu görüntülerin aktörü ile on yıl sonra Sincan'da konuştu:‘Haberleri izleyince kendimden korktum.’ Bu cümle Recep Görmez’e, nam-ı diğer Işın Gürel’i tokatlayan adama ait. 31 Ocak 1997’de Sincan Belediyesi’nin düzenlediği Kudüs Gecesi ile başlayan olaylar, Recep Görmez vakasının ardından Etimesgut Zırhlı Birlikleri’nde görevli tankların, Sincan sokaklarında boy göstermesi ile sürmüş, bu olaylar kısa bir süre sonra gerçekleşen 28 Şubat’ın başlangıcı kabul edilmişti. Görmez, söz konusu dönemin en akılda kalan simalarından. Çalıştığı kurum adına Sincan’a giden Işın Gürel’i tartakladığı görüntüler günlerce televizyonlarda tekrar tekrar gösterildiği için ismi de siması da kolay unutulacak gibi görünmüyor.
Bu olay üzerine çok söz söylenebilir, yaşananların savunması, açıklaması, özrü de olmayabilir ancak yukarıdaki cümlede gizli şaşkınlığa hak vermemek elde değil. Kamera ne tarafta duruyorsa olay o yönden gündeme geliyor. Çoğu zaman diğer tarafta nasıl bir yansıması olduğunu merak dahi etmiyoruz. Etsek de pek bir şey değişmiyor ya. Çoktan kendini suskunlukla cezalandırmış oluyor ‘karşı taraf’. Görmez’in sebebiyet verdiği olayda da aynı sorun söz konusuydu.
BU KADAR BÜYÜYECEĞİNİ TAHMİN ETMEMİŞTİM
Hakkında yapılan haberler saldırı olayıyla da sınırlı kalmadı üstelik. Mahkeme süreci tamamlanıp cezaevinden çıktıktan sonra kendini unutturmayı başaramadı. 2002’de karıştığı bir başka olaysa şu cümlelerle yansıdı kamuoyuna: “28 Şubat sürecinin başında, Sincan’da İnter Star muhabiri Işın Gürel’i döven Recep Görmez, yine Sincan’da bu kez dolmuş şoförü Hüseyin Koç’u bıçakladı. Görmez, 85 promil alkollü çıktı.” Haberin başlığı daha manidardı: ‘Sarhoş irticacı’.
Post modern darbenin sürrealist gerekçelerinden sadece biri o aslında. Sincan sokaklarında dolaşırken benzer rivayetler ulaşıyor kulaklarınıza. Kimi, “Camide görüyorum ben onu, namazını kılar.” derken kimi “Bir gece sarhoş vaziyette araba kaçırmaya kalkmış.” diye anlatıyor. Deli raporu olduğunu söyleyenler de var. Rivayet çok velhasıl. Olan biteni bir de onun ağzından dinlemek istediğimizde konuşmaya ikna etmemiz kolay olmuyor. Televizyondan hatırladığımız sima yok karşımızda. Fark edilen ilk değişiklik artık sakalsız oluşu. Uzun boylu, iri yapılı, kıyafetleri oldukça düzgün. Bir yandan yaşadıklarını anlatmak istediğini söylüyor, öte yandan unutulduğunu hesap ederek, ‘tekrar gündeme gelmek istemiyorum’ diyor. Birkaç kez karar değiştirdikten sonra neticede konuşmaya başlıyor.
Hâlâ Sincan’da yaşıyor Recep Görmez. Hayatı eskisinden pek farklı değil. Artık işsiz olması dışında. Ürkek ve kaçamak bakışlarla süzüyor çevresini. Yaşadıkları psikolojisini etkilemiş görünüyor. Tedirginliği bakışlarından, bir karar vermeden önce çevresindekilerden onay beklemesinden, elini ayağını nereye koyacağını bilememesinden belli. Işın Gürel vakasından önce de başı derde girmiş. 2 yıl ceza almış. ‘Konumuzla alakası olmadığı için’ o mevzuya girmiyoruz. İki arkadaşı ile birlikte karşılıyor bizi. Bir kafenin yan tarafında, soğuk ve loş bir odada genellikle fazla abartmadan anlatıyor başından geçenleri. Yaklaşık 12 yıl, yani malum olaydan bir sene kadar önce ailesiyle birlikte Ankara’dan Sincan’a taşınmış. Aslen Çorumlu. 37 yaşında. Evli. Şubat 97’de iki olan çocuk sayısı yakında dörde çıkacak.
Sincan’a taşındıktan sonra belediyeye ait park ve bahçeler müdürlüğünde çalışmaya başlamış. O dönemde tanıştığı Belediye Başkanı Bekir Yıldız’la hâlâ görüşüyor. Kudüs Gecesi’nden başlıyor anlatmaya. “Bir tiyatro sahnelendi. Filistin’de yaşananların anlatıldığı dramatik sahneler vardı. Gözyaşlarınızı tutmanızın imkânı yoktu. Oradaki herkes gibi ben de etkilendim.” Belediye, birkaç yıldır düzenlediği etkinlikler kapsamında meydana bir Mescid-i Aksa çadırı kurdurmuş o yıl. “Başkan röportaj taleplerini o çadırda karşılamayı düşünüyordu.” diye anlatıyor. Ancak geceyle ilgili basına yansıyan görüntüler ve Sincan’daki ‘CHP’lilerin’ ‘şeriata geçiş yok’ mitingi bu karardan geri dönülmesine sebep olmuş. “Ortam gergindi. İnanç değerlerimize saldırı vardı, bizim de hassasiyetimiz var. Yine de fiili tepki göstermedik. Başkan çadırın kaldırılması talimatını verdi. 3 Şubat günü o olay meydana geldiğinde biz arkadaşlarla çadırı söküyorduk.”
Tavırlarındaki tedirginlik görüşme boyunca sürüyor. Olay anını anlatırken arada onay beklercesine arkadaşlarına bakıyor, sonra devam ediyor: “Biz eşyaları taşırken sonradan adının Işın Gürel olduğunu öğrendiğim gazeteci geldi. Başkanla görüşecekmiş. Çadırı söktüğümüzü görünce sinirlendi. Yolumuzun üstünde duruyordu. Vurmak istemezdim. Yanımdaki arkadaşa tekme attı. Ben vurmadım zaten, yüzünden tutup ittim. Ondan önce tam hatırlamıyorum ama galiba ‘ayı’ demişti bana...” O esnada çevresinde bulunan arkadaşları, ‘olayı büyütme ve kaç buradan’ demişler. O da birkaç gün kendini unutturup sonra dönmek üzere şehir dışına çıkmış.
Olayın bu kadar büyüyeceği gelmemiş aklına. ‘Vurmak istemezdim’ diyerek pişmanlığını ortaya koyuyor ancak bir yandan da Gürel’in sert tavırları ve hakaretlerini gerekçe olarak sıralıyor. Aynı akşam televizyonda o da izlemiş görüntüleri. “İzlerken kendimden korktum, ne yapmışım ben böyle diye. Öyle bir anlatıyorlardı ki...” Her şey bir yana, masum olduğuna inanıyor. “Bir tokat için 1 buçuk ay yattım. Türkiye’de örneği yok.” Tüm bu tepkileri ve aldığı cezayı dönemin hassasiyetlerine bağlıyor. Görmez’e göre perde arkasında ne olduğunu bildiği için Sincan halkı hiç tepki vermemiş ona. Bunu masumiyetinin ispatı sayıyor. Olayın ardından Sincan’dan ayrıldığı ve sonra cezaevine girdiği için 2 ay sonra gidebilmiş evine. Evini ilk kez olay gecesi aramış polis. Sonra sürekli gelip gitmişler. Görmez’in tabiriyle evi polis ve basın tarafından ablukaya alınmış 2 gün boyunca. “Gelip etrafı talan ediyorlarmış. Arkadaşların, akrabaların evleri aranmış. Köye gidip dedemleri bile aramışlar.” Biraz önce ‘pek etkilenmediler’ dediği ailesinden şimdi çok korktular diye bahsediyor.

Şehirden ayrıldıktan 2 gün sonra dönemin belediye başkanı Bekir Yıldız arayarak, ‘sıkıntı oluyor, dön’ demiş. Bunun üzerine teslim olma kararı almış Görmez. Gözaltında tutulduğu süre boyunca terör suçluları gibi sorgulandığından şikâyet ediyor. “Sonra Ulucanlar’a götürdüler beni. Her şey vardı cezaevinde, silah, telefon. Koğuşta saldırıya uğradım. Öldüreceklerdi.” Kim yaptı sorusuna cevap vermek istemiyor: “Kimin yaptığını boş verin, öldürteceklerdi beni. Araya birileri girdi, karantinaya (hücreye) alındım.” Sincan olayları kapsamında tutuklanan ve irticacı olarak nitelenen Bekir Yıldız, Nurettin Şirin ve gecede sahnelenen tiyatroda rol alan gençler de Ulucanlar’a gönderilince onlarla aynı koğuşa alınmış. Söz buraya gelmişken, basına yansıyan iddiaları da göz önüne alarak, irticacı sıfatını nasıl değerlendirdiğini soruyoruz: “Hassasiyetlerim var, oldukça inançlı biriyim.” diye cevap veriyor Görmez. Ancak hatırladıkça ilk günkü gibi heyecanlanması, Işın Gürel olayına inançtan ziyade duygusal hassasiyetlerin sebebiyet verdiğini düşündürüyor.
Cezaevinden çıktıktan sonra Sincan’a dönmüş. Çevresinden tepki almadığını söylese de insanların bugün bile yolda birbirlerine onu göstermelerinden rahatsızlık duyuyor. Bu tavır yüzünden ilk zamanlar dışarı çıkmaya korkmuş. Şimdi alışmış görünüyor. “Ceza aldık, insanlar ister istemez uzaklaşıyor.” Şu anda en büyük problemi işsizlik. İlk yıl çevresindekilerin desteği ile geçindirmiş ailesini. Sonra Orman Bakanlığı’nda işe girmiş ama o da ancak iki hafta sürebilmiş. Bir çalışanın ihbarı üzerine Görmez’in bakanlıkta çalışmaya başladığı basına yansıyınca iş akdi feshedilmiş. Çalıştığı yere gelen gazeteciden naklettiği “O kadar kolay ekmek bulacağını mı sandın?” cümlesi basının olay karşısındaki tavrının bir başka örneği.

Geri döndüğü Sincan’daki çabaları da sonuç vermemiş. Hazır beton fabrikalarında kullanılan mikser aracı şoförü olmasına rağmen ilçedeki 6 fabrikadan hiç biri Görmez’e iş vermeye yanaşmamış. “Önce işe alıyorlar. İsmim patronun önüne gidince kovuluyorum. Yaşadığımı, çektiğimi bir ben bilirim.” diye dert yanıyor. Konuşmayı kabul etmesinin en büyük sebebi de yaşadıklarını kendi dilinden anlatabilmek.

Kaynak: Aksiyon