İnsanlar yaşadıkları ülkenin, kentin sorunlarına ilgisiz kalıyor, ya da ilgili kalsalar da tepkilerini göstermiyorlar. Çünkü tepkilerini gösterebilecekleri bir zemin bulamıyorlar, geleneklerinde örgütlenme olmadığı için de örgütsüz tepkinin bir anlamı kalmıyor. Bu muhalefetsizlik acımasız bir biçimde siyasete de yansıyor. Parti içlerindeki muhalefetin de hükümet karşıtı muhalefetin de etkisiz olduğu bir gerçek. Normal siyasal sistemlerdeki iktidar- muhalefet dengesi Türkiye’de çok farklı kurgulanıyor. AK Parti hükümetine karşı muhalefet yapmaya çalışan CHP’nin (Cumhuriyet Halk Partisi) siyaset yapma argümanlarına ve biçimine bakıldığı zaman  bu boşluk net bir biçimde ortaya çıkıyor. Yeni devasa Genel Merkez binasını başarılı bir siyasi ürün olarak sunan ana muhalefet partisinin çiftçi, işçi, memur mitinglerinde olmaması da bu boşluğun en ciddi verisi.Biraz da seçim sürecine girilmesi nedeniyle siyasi partiler içindeki muhalefet hareketlerinin seyirci pozisyonuna geçtiğini söylemek mümkün. Ne de olsa istisnasız bütün partilerde milletvekili adayı olmak ve kazanılır bir yerden gösterilmek genel başkanın iki dudağı arasında. Ve Türkiye’deki siyasetçinin önündeki tek hedefin de milletvekili seçilmek olduğunu göz önünde bulundurursak parti içi muhalefet hareketlerinin başarı olmalarını beklemek de fazla iyimserlik olur. İçinde en çok muhalif hareket barındıran CHP son dönemin belki de en rahat partisi. Partinin siyasi çizgisi, tarihsel yörüngesi değişiyor. Ancak buna parti içinden bir itiraz yükseldiğine tanık olmuyorsunuz. Genel Merkez’e karşı Şişli Belediye Başkanı Mustafa Sarıgül ile birlikte muhalefet eden pek çok milletvekilli artık Baykalcıların yanında yer alıyor. Parti içinde en organize hareket olan Sarıgül ve ekibi artık küçük bir hareket olarak kendisini muhafaza edebilmenin yollarını arıyor. Sarıgül’ün bundan sonraki durağı belki de başka bir parti olacak. Parlamento dışındaki Baykal karşıtı hareketler de artık etkisini yitirmiş bir pozisyonda bekliyor. AK Parti iktidar olmanın avantajlarını kullanmaya devam ediyor. Parti içinde ortaya çıkan muhalif hareketler hep yerel kongreler düzeyinde kalıyor. Kongrelerdeki çekişmeler de hep isimler üzerinden. Ancak Genel Merkez yönetimi ortaya çıkan muhalefetin üzerine tavizsiz gidiyor. Gerekirse milletvekilleri disiplin yoluyla partiden atılıyor, muhalefet olarak algılanabilecek şekilde kazanılan kongreyi hemen iptal ediyor. Partideki en etkin muhalefet ise konu Ortadoğu, İmam Hatip ve türban olunca Milli Görüş gömleğini çıkarmayan isimlerden geliyor. Bireysel muhalefet ise birkaç isim ile sınırlı. DYP’de Genel Başkan Mehmet Ağar’a karşı organize olmaya çalışan muhalif hareket de tıkandı. Eski Adalet Partisi (AP) ve Demokrat Parti (DP)  kimliği ile ortaya çıkmaya çalışan muhalefet, harekete liderlik yapacak isim konusunda bile anlaşamadı. ANAVATAN’da Erkan Mumcu kendisine yönelik muhalefeti Mesut Yılmaz’ın ortaya çıkmasıyla somut bir tartışma noktasına taşıdı. Ancak, parti içinde Yılmaz olduğu sürece Mumcu’ya yönelik bir muhalefet hareketin örgütlenmesi mümkün değil. Doğal olarak bu Mumcu’yu rahatlatmıyor, tam tersine her an partiye el koyabilecek bir gücü yani Yılmaz’ı hep ensesinde hissediyor.MHP içindeki muhalefet de olağanüstü kongre toplama girişiminin başarısız olmasından sonra sessizliğe gömüldü. Olağan kongrede adlarının geçmesine karşın Ramiz Ongun ile Ümit Özdağ’ın aday olmamaları bekleniyor. Sonuçta parti içlerindeki muhalefetler şimdi söz birliği etmişçesine seçimleri ve seçimlerin sonuçlarını bekliyorlar. Bu sonuçlar üzerinden başarılı- başarısız muhalefeti yapılacak ve böylece Türkiye’de yaşanan muhalefet boşluğu da devam edecek. Bu arada partilerden umudu kesenlerin de siyasi çalışmaları ve arayışları da sürüyor. Bu arayışların sonucunda da ortaya pek çok senaryo atılıyor. Onlardan birisi de siyasi yapı arayışında olan DİSK (Devrimci İşçi Sendikaları) ile birlikte Mustafa Sarıgül ve sosyal demokrat kanadın önemli isimlerinin DSP’de (Demokratik Sol Parti) bir araya gelmeleri