Bir süredir, hava sahamızı ihlal eden bir Rus savaş uçağının düşürülmesi ileilgili “yapay bir kriz” yaşıyoruz.

Türkiye’de yayın yapan bazı ünlü haber kanalları  ise halen, “ Türk hava

sahasını ihlal ettiği GEREKÇESİYLE düşürülen Rus savaş uçağı...” şeklinde

haberler yapmaya devam ediyor.

Yani, Türk Silahlı Kuvvetleri ve Genelkurmay Başkanlığı’nın yaptığı tüm

açıklamalara, ses kayıtlarına rağmen, ünlü Türk haber kanallarını inandıramamış

olacaklar ki haberlerde “... GEREKÇESİYLE...” kelimesi kullanılmaya devam

ediliyor. Bu kanallar açıkça, “Ben Türk makamlarının bu açıklamalarına

inanmıyorum” demek istiyorlar.

Aynı anda, bölgede uçuş yapan Amerikalı pilotlar bile “ biz Türklerin uyarılarını

duyduk. Rus uçağını defalarca uyardılar. Ancak Rus pilotlar duymadı ve Türk

hava sahası ihlallerine devam ettiler” şeklinde açıklamalar da yaptılar.

Ancak, bizim ünlü haber kanalları Amerikalı Pilotlara da inanmayarak, “Türk

hava sahasını ihlal ettiği gerekçesiyle düşürülen Rus savaş uçakları.. “ şeklinde

haber yapmaya devam ediyorlar.

Etsinler…

Onları, haklı olduğumuzu inandırmak için daha ne yapılmalı bilmiyorum.

Ancak, bildiğim bir şey daha var.

İlk defa, yurt dışında çalışırken dikkatimi çekmişti. AB üyesi ülkelerin, resmi

devlet kanalları değil, özel  televizyonları da, özellikle de Fransız televizyon

kanallarının haberlerinde “mız” ekini çok kullanırlar.

 Yani, “Askerimiz”, “Savaş uçaklarımız”, “ Savaş Gemilerimiz”, “Füzemiz..”,

“Bosna’da görev yapan askerlerimiz” gibi.

Bu ülkelerde, belki de vatandaşlık bilinci ve köklü demokrasileri nedeniyle,

millilik, benimseme, özümseme ve aidiyet duygusu çok fazladır. Silahlı Kuvvetlerini

de, Askerini de Polisini de benimsemişlerdir. O nedenle de bizim gibi, yabancı bir

ülkenin uçağından askerinden bahseder gibi; “Fransız savaş uçakları, Fransız

Gemileri, Fransız Savaş Uçağı” demezler...

Kendimizi sevmek ve kurumlarımıza inanmak...

Bizde ise resmi kanallarımızın haberlerinde bile, bu aidiyet duygusu ve

benimseme ifadeleri yani, “ Savaş

uçaklarımız,Gemilerimiz, Hücumbotlarımız” gibi, “mız” ekli ifadeler kullanılmaz. Bir

türlü kendimizi sevememişiz, kendimize, kurumlarımıza, silahlı kuvvetlerimize

inanamıyoruz gibi bir durumla karşı karşıya gibiyiz.

Her konuda, özellikle de askeri olaylarda, kendimize şüphe ile karşımızdakine ise

daha olumlu, daha haklı olduğu yönünde yaklaşımlar sergiliyoruz gibi eleştirel bir

bakış açısı içindeyiz.

Rusya’nın vukuatları...

Rus savaş uçağının düşürülmesiyle başlayan tartışmalarda halen Türkiye’ye şüphe

ile bakanlara Rusya’nın  vukuatlarıyla ilgili birkaç örnek vermek istiyorum.

Özellikle de “ Türk hava sahasını ihlal ettiği GEREKÇESİYLE...” ifadesiyle haber

yapan meslektaşlarımızın kulağına da küpe olmasını istiyorum...

-24 Ağustos 1976: Ruslar, Hava Kuvvetlerimize ait RF-5A uçağını

düşürdü... Üsteğmen, Sahir Beceren ve Üsteğmen Hikmet Boğatır yönetimindeki

uçağımız, saat 09.12’de, teknik problemler nedeniyle, 1-1,5 km hudut ihlalinde

bulununca Rusya hiçbir uyarıda bulunmayarak dört adet füze ile vurarak düşürdü.

- 01 Eylül 1983: Rusya, Kore Hava Yollarına ait yolcu uçağını düşürdü..New York’un

JFK Havalimanından Seul’a uçan Kore Havayolarına ait 007 Uçuş sefer sayılı yolcu

uçağı, yanlışlıkla Rusya hava sahasına girince Rus Su-15 avcı uçağı tarafından iki

adet hava-hava füzesi ile vurularak düşürüldü. Olayda 240 yolcu ve 29 mürettebat

hayatını kaybetti. Rusya, olaydan bir hafta sonra uçağı düşürdüklerini itiraf etmiş,

düşürülen uçağın casus uçağı olduğunu iddia etmiş, üzüntü duyduklarını belirtmiş

fakat özür dilememiştir.

-14 Haziran 2014: Ukrayna’daki Rusya yanlısı ayrılıkçılar, Ukrayna Hava

Kuvvetlerine ait yolcu uçağını füze ile düşürdü. Toplam 49 personel hayatını kaybetti.

-17 Temmuz 2014:Ukrayna’daki Rusya yanlısı ayrılıkçılar, Malezya Havayollarına ait

uçağı düşürdü. Amsterdam’dan 283 yolcu ve 15 mürettebatla Kuala Lumpur’a giden

Malezya Havayolları’na ait Boeing-777 tipi bir yolcu uçağı, 10 bin metre

yükseklikteyken füze ile düşürüldü. Uçaktan kurtulan olmadı.

Yolcu uçaklarını bile düşürebilen bir ülkeye mi, yoksa kendimize mi

inanmalıyız?