Parola: Sessizluk...

Efendim, herkes soruyor: Genelkurmay Başkanı neden konuşmuyor? Konuşması arzu edilen mevzu, Cumhurbaşkanlığı seçimi. ‘C’sini bile konuşmak istemem’ dedi ama bundan hoşnut olmayanlar var. Öyle ki, Çankaya dışındaki konulara ilgisizlik bile sorgulanır oldu.

Ertuğrul Özkök de yazmış. Asker sessiz. Mesela; Büyükanıt Paşa’nın Harp Akademileri Komutanlığı’ndaki konuşması basına açık değilmiş, basına da sızmamış. Geçmişte pek alışık olmadık bir durum. Sanırım, burada ezberi bozulan bu kez siviller oldu.

Haliyle sivillerimizin bu hali, askerlerin de gündeminde. Boğazları dokuz boğum. Sessizliklerini korurken dertlerini fıkralarla anlatır olmuşlar. Teşbihte hata olmaz, tıpkı konuşma yasağı olduğu dönemde Demirel gibi... O da fıkralarla mesaj verirdi.

Asker arasında yaygın olan fıkra şu: Trabzon’un ateşli bir amigosu, kritik maç öncesi tüm seyircilere prova yaptırıyormuş. Demiş ki, sağ elimi kaldırınca ‘En büyük Trabzon’, sol elimi kaldırınca ‘Şampiyon Trabzon’ diye bağıracaksınız. İki elimi bu şekilde (kesme işareti) yapınca bağırmayacaksınız, sessiz kalacaksınız.

Maç saati gelmiş, başlangıçta her şey planlandığı gibi gitmiş. Amigo sağ elini kaldırınca ‘En büyük Trabzon’, sol elini kaldırınca ‘Şampiyon Trabzon’ diye bağırmışlar. Kesme işareti yapınca tüm seyirciler hep birlikte bağırmışlar: Sessizluk, sessizluk...

Halimizi nasıl da güzel anlatıyor değil mi? (Star/Şamil Tayyar)