Mesleği taksicilik. 20 yıldır gece gündüz sokaklarda. Gece şehrin 'öteki yüzü'ne tanıklık edenlerden sadece biri. Gece yaşayan insanların hikayelerine tanıklık eden Şevket Şahintaş, bunları fotoğraflayıp insanlarla paylaşmaya karar veriyor. Ve ufak bir dijital kamera ile çalışmaya başlayan Şahintaş, evsizleri, var olma savaşı veren travestileri, hayat kadınlarını, tinerci ve dilencileri karelerine sığdırıyor... Fotoğraf arşivi, İstanbul'un gece yaşantısını bu boyutuyla gösteren dünyadaki ilk çalışma. Konuyu duyan bir müşterisi aracılığıyla ODTÜ Mezunlar Derneği'nde gerçekleştirdiği söyleşi ve fotoğraf gösteriminin ardından Şahintaş'ı fark eden Türk ve dünya basını, o günden beri ona büyük ilgi gösterdi. 2008'de Der Spiegel Online'da röportajı ve fotoğrafları yayımlandı. CNN Türk, hikayesini belgesele dönüştürerek seyircilerine ulaştırdı. Fotoğraf gösterimlerine ve söyleşilere katıldı. St. Petersburg'da 'Çağdaş Türk Fotoğrafçıları' adlı etkinlikte Türkiye'yi temsil etti. Çektiği fotoğraflar, Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi'nde konuk fotoğrafçılar bölümünde üniversite arşivine alındı.

Mesleğinizi yaparken fark ettiğiniz ve üzerinde çalışmaya karar verdiğiniz İstanbul sokakları projesi nasıl bir ruh haliyle şekillendi?
Kışın hava şartları ağır olduğu için ruh haliniz de kötü oluyor. Ben taksinin içinde bile donarken dışarıda yaşam savaşı veren insanlar sizi daha fazla etkiliyor. Fotoğraf çekmeye başladığım ilk zamanlar daha fazla etkileniyordum. Onları bizzat görüyor, fotoğraflıyor, bir de makinenizle onları evinize getiriyorsunuz ve  bilgisayarda bakıyorsunuz. Tabii bu ruh halinizi bozuyor. Ama insan kanıksıyor herhalde. Yıllar geçtikçe, alışıyorsun.

SIRADA KİTAP PROJESİ VAR
En çok iz bırakan fotoğraf, insan hikayesi neydi?
75-80 yaşlarında bir hayat kadınıydı. Onu sabaha karşı Tarlabaşı'ndaki hayat kadınlarının arasında ilk gördüğümde çok şaşırmıştım, halbuki o bölgede hikayesini bilmeyen yokmuş. Gençliğinde güzelliği dillere destan bir hayat kadınıymış. Bir oğlu olmuş; şimdi 40 yaşlarında, uyuşturucu batağında bir adam. Annesi bu işi yaparken uğrayıp para alıyordu. Fazla müşterisi olmadığı için para kazanamıyordu kadın. Para alamadığı zaman adam annesini hırpalıyordu.

Fotoğraf eğitimi aldınız mı?
Almadım. Bunun eksikliğini hissettim. Ama avantajları da oldu. Hiçbir fotoğrafçıdan etkilenmediğim için istediğim gibi fotoğraflar çekmemi sağladı.

Çektiğiniz fotoğraflarda sanırım süreklilik var. Bu bir tercih mi?
En çok üstünde durduğum konulardan biri bu. Evet, bir tercih. İnsanların farklı zaman dilimlerindeki değişimlerini merak ediyorum.

Şu aralar Kültür Bakanlığı'ndan destek aldığınız bir belgesel projesi üzerine çalışıyorsunuz. Biraz bundan bahsedebilir misiniz?
Fotoğraflarla beraber benim hayatımı içine alan bir belgesel olacak. Murat Çeliker ve Can Ertuna beraber çalışıyorlar bununla ilgili. 2010'un ilk çeyreğinde bitmesi planlanıyor, çekimlerin çoğu tamamlandı. Avrupa Birliği'nin desteklediği bir belgesel programı olan Greenhouse Projesi'ne de dahil edildi.

Sergiyi gezen insanların neyi fark etmesini istersiniz?
Sokakta yaşayanların dramını görmelerini isterim. Yüksek mercilerdeki insanların, hükümetin bu insanları sahiplenecek kurumlar yaratması lazım.

Bundan sonraki projeleriniz neler?
2010 İstanbul Kültür Başkenti Projesi'nde hem belgesele destek ve gösterimi, hem de sergi ve katalog için başvurmuştuk. Görüşmeler devam ediyor. Belgeselden sonra benim fotoğraflarım ve anlatımımla Nazlı Yalçın'ın kaleme alacağı bir kitap projesi olacak. İnsanların hikayelerinden oluşacak bu kitabı bir yayınevi bulursak belgeselle aynı zamana denk getireceğiz. Başka projeler de var ama zamanım yok. Bu fotoğrafları çekmek için harcadığım her vakit, ailemin bütçesinden gidiyor. Okutmam gereken iki çocuğum var. Bizler sıradan insanlarız ve çalışmamız gerekiyor. Bu yüzden belki de fotoğraf hayatım bitti diyebilirim.

[email protected]