Mahir kaynak'ın Star gazetesindeki yazısı

Çelişkiler....

Fehriye Erdal olayı bizim açımızdan çözülmüş görünmesine rağmen bir çelişkiler yumağını andırıyor ve bu konuda sorulacak bir yığın soru cevapsız kalıyor.

Merhum Sabancı herhangi bir yerde bulunabilir ve eylem gerçekleştirilebilirdi ama iş dünyasının en iyi korunan binasının en özel yerinde suikasta uğradı. Amacın bir kişinin ortadan kaldırılması değil bir mesaj olduğu anlaşılıyordu. En iyi korunan yerde bile kimse güvenlik içinde değildi. Yani Sabancı bir hedef değildi ve bir mesaja aracılık etmesi için seçilmişti.

Cinayeti işlediği iddia edilen kişiler ön kapıdan, kimliklerini bırakarak ve görüntüleri tespit edilerek binaya giriyor ama gizli bir yerden çıkıyordu. Çıktıkları yerden neden girmemişlerdi?

Cinayetten dakikalar sonra failler tespit edildi. Güvenlik güçleri tek bir olasılık üzerinde hareket etti ve sadece bu kişileri aradı. Kamuoyuna verilen bilgiler bir araştırmanın sonucunu değil önceden yazılmış bir senaryonun okunmasını andırıyordu. İlk gün söylenenlerin hiçbir bölümünün sonradan değişmediği görüldü.

Sabancı ile birlikte görgü tanıkları da öldürüldü. Eğer eylemciler zaten üslenecekleri bir eylemi yapıyorsa ve kimliklerinin ortaya çıkmasından rahatsız olmayacaklarsa neden teşhis imkanını ortadan kaldırmak istemişlerdi? Sorumuzu şöyle formülleştirebiliriz: Failler gizli kalmak istiyorsa neden girişte çıktıkları yeri kullanmadılar? Eğer olayı üsleneceklerse ve kimliklerini gizlemek gibi bir niyetleri yoksa neden görgü tanıklarını ortadan kaldırdılar?

Zanlıların binaya girdikleri kesindi ama binaya girmiş olmaları olayın faili olduğunun kanıtı değildi. Suçlanmalarının nedeni bir terör örgütü üyesi olmalarıydı. Şöyle bir ihtimal üzerinde hiç durulmadı: Bu kişiler bir örtme operasyonunda kullanılmış olabilir ve bu amaçla olay günü oraya getirilmiş, olaydan sonra da kaçırılmış olabilirdi. Böylece gerçek faillerin üstü örtülmüş olurdu. O gün binada bulunanların kimlikleri bile tespit edilmedi. Çünkü olayın tüm ayrıntıları aynı gün aydınlanmıştı. Bu, failleri ortada olmayan bir cinayetin en hızlı çözülme rekorunu kırmış olmalıydı.

Olayı üslenen kişi yargılandı ve mahkum edildi. Özel bir mahkum muamelesi gördü. Evlendi ve çocuk sahibi olabildi. Ancak bulunduğu hapishaneye tesadüfen bir çete nakledildi ve onlar mahkumu öldürdüler. İnsanın ‘Kadere bak!’ diyesi geliyor.

Örgüt, zanlıları sorunsuz bir biçimde yurt dışına kaçırdı. Kimlikleri bilinen, fotoğrafları bulunan bu kişileri kaçıran örgütü merak etmiyor musunuz? DHKP-C’nin ne kadar etkili olduğunu böylece anlamış olduk. Sınırlarımızdaki güvenlik duvarını kalbura çevirip gittiler ama kimse bunu mesele yapmadı.

Belçika’nın, Türkiye’deki herhangi bir siyasi hareketi temsil etmeyen, kitlesel desteği olmayan ve sadece terör eylemleri yapan bir örgütün yakalanan bir üyesini koruduğunu düşündük. Yeni kurulmuş bir devlette bile gözlenmesi zor bir davranışı köklü bir medeniyete sahip bir ülke çekinmeden yapabiliyordu. Siyasi olduğu bile tartışmalı, sıradan bir teröristi koruyordu. İddiamızın yanlış olabileceğini ve Belçika’nın davranışının farklı bir sebebe dayandığı ihtimalini düşünmedik.

Hukukçu değilim ve olayın hukuki boyutuna değinmek zorunda kaldığımda hata yapabilirim. Bunun için önceden özür diliyorum. Belçika’nın davranışını bir senaryo ile açıklayacağımı sanıyorum.

Belçika, Sabancı suikastının anlatıldığı biçimde olmadığını bilmektedir. Fehriye Erdal’ın iadesi halinde daha önce yakalanıp mahkum edilen kişinin akıbetine uğramasından endişe etmektedir. Çünkü olayın faillerinin söylenenler olmadığı anlaşılırsa gerçek faillerin bulunması gerekecektir. Bu nedenle iadeyi imkansızlaştıracak bir yol arayışı içindedir ve meseleye artık hukuki bir sorun olarak bakmamaktadır. Hukuki olarak zanlıyı iade etmesi gerektiğinin bilincindedir ama kişinin güvenliğini tehlikeye atmasının ülkesi açısından kabul edilemez olduğunu düşünmektedir.