Kapı önünde dağılmış cam kırıklarına baktı.

Hatırlamıyordu. Yerde duran cam kırıklarının bütününü ne zaman elinde tutmuş ve hangi zaman diliminde son kez dokunmuştu kesmeden duran cisme? Hatırlamıyordu.  Şimdi, kesen cismin, şekli bile kaybolmuştu.. Çiğ kokusuna benzer bir koku duvarları aşmış genzine doluyordu. Şafağın ilk ışıkları düşerken yaprağın üzerinde ışıldayan çiğ gibi parlıyordu yerde duran parçacıklar. Belki ondandır dedi bu koku. Parlayan ışık yığının arasından geçerek aynaya yöneldi. Gözlerinde, yüreğini kanatan kırıkların izleri duruyordu. Yerde duran cam kırıklarının arasından kalbinin aksi aynada bütüne düşmüş yine camdan yansıyordu. Kırılan cam mıydı, kalbimiydi? Peki kıran kimdi? Kapı önünde dağılmış cam kırıklarına yeniden baktı.. Hatırlamıyordu.. Yara izi aradı, bu kadar cam bir yerlerini kanatmış olmalıydı. Elleri…. Ayakları… Yüzü… ********* Görünürde bir iz yoktu.. Küçük bir çizik, bir nokta kurumuş kan.. Gülümsedi.. Cam kırıklarının arasından yürürken “kalbim gibi” dedi.. Kalp ruhu saklıyordu. Ve kırılmış bir kalbin içinden ruh saklanacak yeri kalmadığından mıdır bilinmez bir ışık halesi gibi çıkıyordu. Ansızın bir şiir düştü aklına.. Ne güzel söylemişti şair “Herkes kırılamaz.. Bazen ipince dal olmak gerekir kırılmak için ama dünya kütüklerin” (*) İyi ki kırılmışım dedi içinde.. İyi ki… İyi ki… Elindeki çiziğe baktı ve bir nokta gibi duran kana.. “Nokta tüm çizgilerin esasıdır.. Çizgide noktaların toplamından ibarettir.. Ne nokta çizgiden ayrı kalabilir, ne çizgi noktadan” (*) Gülümsedi yeniden… ************************ Gülümsedikçe daha çok yakınlaşmıştı hayatın kendi aksinden yansıyan güzelliklerine.. Öğrendikçe yaşamayı; sevmişti gülümseyerek bakmayı.. Yanlış öğretilmiş sevgilerden, yanlış öğretilmiş yanlışlardan ve yanlış öğretilmiş doğrulardan yaşadıkça öğrenmişti; “bilmiyorum” demeyi.. Ve yaşadıkça öğrenmişti “biliyorum artık yaşamayı” demeyi.. Yaşamak bilmek demekti.. Bilmediğini gizlemeden öğrenmek demekti.. Yaşamak sevmek demekti.. Sevdiğini gizlemeden söylemek demekti.. Yaşamak inanmak demekti.. İnancına koşulsuz teslim olmak demekti.. Teslim olmuştu yaşama.. Çünkü yaşamak; “sonsuzluğun çağrısı” demekti.. (*) Yılmaz Odabaşı (*) Hallac-ı Mansur [email protected] 11.02.2009