Adamlar pervasız.

Adamlar azgın, saldırgan.

Adamlar terbiyesiz ve ahlaksız.

Adamlar seviyesiz.

“Seviyesiz” sıfatı bile bu yayınları izah etmeye yeterli değil.

Çukur.

Hatta “kubur”.

Lağım çukuru.

Lağım fareleri gibi ortalığa salındılar.

Milletin anasına küfreden bir gazete patronunun gazetesinden ne beklenir?

“Sahibinin sesi” gibidir.

Garipsenecek bir durum yok  orta yerde.

Aslında bunlara literatürde gazete denilmiyor.

“Varakpare”.

Kağıt parçası yani.

Her harfinde pislik.

Her hecesinde kin.

Her kelimesinde tehdit.

Her cümlesinde hakaret.

Her paragrafında intikam çağrısı.

Cahiliye dönemine geri mi dönüyoruz?

Ne oluyor böyle?

Lağımdan gelen sesler artmaya başladı.

Tezahürleri de görülüyor.

Sıra, halkı aydınlatmaya çalışan, halka doğruları aktarmaya uğraşan, halkın gerçekleri

öğrenmesine yardımcı olan gazetelere saldırıya geldi.

Televizyonlar hedef alınıyor.

Vandalizme başvuruluyor artık.

“Varakpareler” dün savunmadaydılar, bugün ise hücumdalar.

Ama korkmamak gerek.

Cumhuriyet döneminde sık sık görüldüler.

Cürümleri kadar yer yakarlar.

Burnumuza gelen pis kokulara şimdilik tahammül gösterelim…

Soğukkanlı olalım…

Sonuna kadar…

Kendilerine gelinceye kadar.