Kanada’dan bir aile dostumuz, kadim arkadaşımdan bir mail aldım. Adını yazmıyorum.

Riske edemeyecek kadar değerli bir arkadaşım. Yolladığı yazı, bir yerden alıntı olmalı. Ama zaman açısından “manidar.”

İşte düşündürücü yazının tamamı: "Gazeteciler bir piyanonun tuşları gibi olmalı, biz o tuşa bastığımızda istediğimiz sesi çıkarabilmeliyiz” dedi Hitler’in propaganda bakanı Goebbels ve harekete geçildi…

Yıl 1933..

Önce bir basın kanunu çıkarıldı ve gazeteciler “devlet görevlisi” haline getirildi. Ne yazıp ne yazmayacakları, hangi başlığı atacakları her sabah yapılan toplantılarla doğrudan Goebbels tarafından söyleniyordu. Ama bu yeterli değildi. Uymayan gazeteler ve gazeteciler vardı. Onları sindirmek için para cezaları ve meslekten atma cezaları devreye sokuldu. Boyun eğmeyen gazeteciler ise çeşitli bahanelerle suçlanıp toplama kamplarına gönderildi.

Yetti mi ? Hayır.

Hitler ve Goebbels gazeteleri doğrudan içeriden kontrol etmek istiyordu. Onun için ele geçirme planları yapıldı.  İlk hedef Almanya’nın en eski gazetesi Vossische Zeitung’du. 1704 yılında kurulan gazetede her siyasal görüşten yazar vardı. Sahibi Almanya’nın en büyük yayıncı ailesiydi. Genel yayın yönetmeninden yazarlarına kadar herkesi korkutup kaçırdılar. Öyle ki 230 yıllık gazete 1 Nisan 1934 yılında kapanmak zorunda kaldı.

En etkili gazete tasfiye edildikten sonra diğerlerini halletmek kolaydı. Bazıları “gönüllü” olarak kapanmak zorunda kaldı, bazıları ise düşük fiyatlarla Hitler’in adamları tarafından satın alındı. Mekan, tarih ve isimleri çıkarın, geri kalanı kime benziyor ? “

Bu sorunun yanıtını okuyucularım versin. Aynıyla vaki bir “ibretlik” gerçeği yıllar sonra hatırlatmış olduk.

Arkadaşım, yazının sonuna bir de fıkra eklemiş. Üstelik Temel’den.

“Temel'in mezar taşında şöyle yazıyormuş ? "Hastayım dedim inanmadınız, hastayım dedim inanmadınız... N'oldi ?”

Sahi N’oldi ?